Franska.nl

Onze columnist opereert undercover en ontfutselt mannen de échte waarheid over het daten. Deze week vertelt Ilja over zijn gesprek met Vincent van vorige week. En over hoe hij tegen dat soort verliefdheden aankijkt.    

 

Vorige week vertelde mijn vriend Vincent hier over zijn probleem. Moest hij nou wel of niet gaan daten met… oeps… nu zou ik hier bijna haar naam verraden.

 

Hij is daarover eerlijk geweest tegen mij. We spelen namelijk in dezelfde band, en drinken na een optreden vaak nog even een biertje en rijden daarna dan met z’n allen met dezelfde bus weer terug naar huis. Of naar een volgend optreden.

 

En in die bus heeft hij mij verteld over zijn crush op die volkomen onbekende vrouw, en zijn twijfel over het wel of niet op date gaan met haar.

 

En daar heb ik hem dus bij aangeraden om het wél te gaan doen. Ik vind dat hij moet ontdekken of ze zijn grote liefde is. Zo klinkt het namelijk wel, als hij vertelt wat er gebeurde.

 

Dat je zomaar uit het niets dus ineens kunt denken: dát is ‘r. Zonder dat je haar hoort, ruikt of wat dan ook. Want daarvoor stond ze veel te ver weg.

 

Al die verhalen over biologische redenen waarom je op iemand valt, dat is heus niet altijd het geval. In een zaal vol met mensen ruik je elkaars feromonen echt niet hoor. Ik geloof dus wel in zielsverwantschap en elkaar herkennen tussen honderden andere mensen. En ik heb hem dus ook aangeraden om het toch maar verder te gaan onderzoeken. Ook al wil hij zijn vrouw, oprecht, geen pijn doen. Ik weet dat dat écht zo is.

 

Alleen heb ik een heel andere reden om hem dat aan te raden.

 

Ik date namelijk zelf al honderd jaar, maar het heeft nog nooit tot iets geleid. Ik zit bij elke date namelijk aan een andere vrouw te denken. Aan die ene voor mij onbereikbare vrouw. Ik ben al honderd jaar verliefd op haar en krijg haar maar niet uit mijn hoofd. Ik vergelijk dus ook al mijn dates met haar, en niemand wint het. Ik blijf maar denken aan die ene vrouw die volkomen buiten mijn bereik ligt.

 

Tenminste, dat dacht ik altijd.

 

Maar ik weet dus wat het is om de hele dag aan iemand te denken die je nooit zult kunnen benaderen. Je wordt er gek van, en toch lijkt het nooit te stoppen. En daarom heb ik Vincent nu maar aangeraden om juist wél te gaan kijken hoe het zit met die vrouw. Misschien dat hij haar daarna juist kan gaan vergeten, opdat hij niet zo hoeft te leven als ik nu doe. Met altijd maar háár in gedachten, terwijl je haar nooit mee uit kunt vragen.

 

Tenminste… er gloort nu toch iets.

 

Na al die jaren eenzaam op het podium staan en weer alleen terug naar mijn lege huis, gloort er misschien straks een ietsie-pietsie hoop voor mij. Dat wil zeggen; als zij er ook voor open zou kunnen staan.

 

Want weet je op wie ik al jaren heimelijk verliefd ben? Op de vrouw van Vincent. Hoe vind je dat dan?

 

 

Ilja’s naam is vanwege privacy gefingeerd.
Zijn echte naam is bekend bij de redactie.