Franska.nl

Dat zoeken we op. Of toch maar niet.

Nog niet zo lang geleden moest ik iets opzoeken over dementie. En toen kwam ik dus terecht op zeer veel en zeer uiteenlopende websites. 

 

Zo zijn er sites die meteen al een oplossing voor je hebben, maar dat kan volgens mij helemaal niet. Volgens mij is dementie helaas nog niet te genezen, maar je gaat dan toch een beetje twijfelen als je zulke dingen leest. Heel gevaarlijk dus!

 

Ook zijn er websites die (soms voor veel geld) hulp aanbieden. Hulp bij zaken die een dementerend iemand niet meer zelf kan verrichten, maar ook hulp aan mensen die nog proberen te zorgen voor iemand met dementie.

 

Ik kwam dus terecht in een wirwar aan hulp tot iemand mij ergens gewoon verwees naar een huisarts.

 

Zo handig! Bij de huisarts is vaak een praktijkondersteuner die jou en je dierbare heel makkelijk wegwijs kan maken in de mogelijkheden die er nog steeds gewoon (kunnen) zijn.

 

En die mogelijkheden zijn legio. Iemand die nog maar beginnend is in het proces, kan tegenwoordig nog best een tijdje leuk en zelfstandig leven. En dat lijkt me een hele opluchting voor iedereen die ermee te maken krijgt.

 

Vroeger was zoiets een drama. Toen werden mensen met dementie onmiddellijk achter gesloten deuren verstopt. Maar tegenwoordig lijkt dat veel minder snel nodig.

 

Dat is natuurlijk wel een klein beetje afhankelijk van het verloop van het proces, begreep ik na het lezen van de wat betere sites. En ook hangt het heel erg af van het al dan niet meewerken van de dementerende zelf. Gooit zo iemand de kont tegen de krib dan houdt het een beetje op. Als iemand zelf al niet goed meer in de gaten heeft wat er mis is, dan wordt het lastig om nog hulp te bieden. Maar bij een goede start, op het goede moment, en met goede begeleiding, is er best nog veel mogelijk. En dat stelde mij heel erg gerust.

 

Want ik kan er natuurlijk zelf ook last van krijgen. Nu hoef ik er alleen nog maar over te schrijven, maar er kan natuurlijk een dag komen dat mijn brein ook niet meer 24 uur achter elkaar meewerkt. Dat ik het dan soms even niet meer weet en even wat langer de tijd nodig heb om de dingen te begrijpen. Of om ze te benoemen, of te bedienen.

 

Ik ga dus ook maar duimen dat de wereld niet nóg sneller zal gaan, want dan kan ik als wat oudere straks vast niet meer meekomen. Dan is er misschien nog niet eens zo veel aan de hand met me, maar dan word je misschien wel sneller weggezet als “out of order”, omdat je iets meer tijd nodig hebt voor deze wereld. Want we lijken tegenwoordig wel machines, vind ik. Als ik zie hoe snel mijn kinderen even iets opzoeken op internet, en dat dan afzet tegen de snelheid waarmee ik iets uitvogel, dan houd ik mijn hart vast over hun beoordeling van mijn geestelijke vermogens. En tevens van mijn lichamelijke, als je me ziet prutsen op die minitoetsjes van mijn telefoontje.

 

Ik werd trouwens van al dat zoeken zelf ook nogal onzeker. Want wat gebeurt er als je gaat zoeken op de site over Alzheimer? Dan komt er een pop-up je scherm binnen denderen met de vraag of je op de hoogte gehouden wilt worden over deze aandoening.

 

Ehhh, nou nee, want misschien moet ik straks wel alleen maar alles weten over vasculaire dementie, of over de frontotemporale variant. Wacht dus nog maar even.

 

En dan probeer je dat dus weg te klikken, maar dan druk je per ongeluk niet op het kruisje bovenin, maar er een tiende millimeter naast. En dan krijg je dus een heel aanvraagformulier te zien.

 

Probeer je dat dan weer weg te klikken dan komt de vraag of je misschien nu al een zelftest wilt doen?

 

Uh, nee!?!

 

Waarom vragen jullie dat? Alleen maar omdat ik op een verkeerd stukje scherm heb geduwd?

 

Zeg, hou eens op! Ik weet niet of je mensen zo helpt hoor.