Dat spek hè?
Weet je aan wie ik dat te danken heb? Echt niet aan mezelf. Nou ja, ik heb het allemaal wel zelf naar binnen geschoven, dat wel. Maar de aanzet kwam van iemand anders.
Het gaat er niet om wát je vraagt, maar om hóe je het vraagt. Of zegt. Of beweert. Of vertelt. En dan heb ik het niet alleen over de woorden die je gebruikt, maar ook over de toon die je erbij aanslaat. Op een presentatiecursus leerde ik ooit dat je met een rode, blauwe of gele stem kon praten. Rood stond dan voor recht voor z’n raap, krachtig en streng. Blauw voor lief, zacht en begripvol. Geel voor zonnig, vrolijk en blij. We moesten daar een hele middag op oefenen. Omdat het belangrijk was dat je je verhaal niet op een en dezelfde dreun afsteekt, maar er emotie en sfeer in weet te leggen.
Mijn zus had die truc al jong te pakken. Daardoor ben ik ooit sausjes gaan eten. Terwijl ik een bloedhekel had aan sausjes. Brrr, dat geglibber over je eten. Ik had sowieso helemaal niets met eten. Er was maar weinig wat ik graag naar binnen schoof. En met koken had ik nog veel minder. Toen we dan ook een keer alleen thuis waren zou zus koken. Die vond het namelijk heel interessant, al dat gedoe in de keuken. Ik las liever een boek.
Er waren karbonaadjes in huis. Nou, die lustte ik wel. Gewoon een stukkie droog gebakken vlees kon er mee door. Maar zus had de truc al jong te pakken. Die zag zo’n droog gebakken lapje helemaal niet zitten en daarbij wilde ze gewoon lekker frutten en tutten in de keuken. Met kruiden en boter en weet ik wat al meer. Dus vroeg ze die avond rond etenstijd: ‘Wat wil je liever? Zo’n gewoon saai karbonaadje of lekker met een sausje?’
Pas na die cursus presenteren (pak ‘m beet een jaar of vijfentwintig later) begreep ik wat ze me toen geflikt had. Ze had dat saaie, droge karbonaadje in een grijze toon gezegd. Heel erg saai dus ook. Dat mocht nog niet eens van de cursus. En die met het sausje zei ze in geel. Zo stonk ik er dus met open ogen in. En zo komt het dat ik nu sausjes lust. En dat ik ook niet meer zo’n graat ben als toen. Nog van harte bedankt, zus ;-)
Door: Franska
