Franska.nl

Ah toe, neem jij het laatste beetje.

Allemaal nog een schepje en het is op!

Help je me er even vanaf?

Wie likt de pan leeg?

Zonde om weg te gooien. Het móet op.

Eet je bord leeg!

Komt je dit bekend voor? Dan ben je waarschijnlijk geen Chinees. In China schijnt het niet oké te zijn als je gasten hebt en alles gaat op. Dan heb je namelijk te weinig gekookt. Nou… dat zal mij niet zo gauw overkomen. Misschien ben ik dus wel een Chinees wat dat betreft. Ik kook altijd voor een weeshuis, zoals ze dat noemen. In eerste instantie omdat ik niet te weinig wil hebben. Maar ook een beetje met in m’n achterhoofd dat ik dan voor de komende dagen alvast iets heb. Of voor de komende maand, want er kan dan wat in de diepvries. Lekker makkelijk. Of mini-doggybags voor de gasten die overnachten om de volgende dag mee naar huis te nemen.

Lang beging ik de vergissing om alles wat ik gekookt had in één klap in grote schalen op tafel te zetten. Waarop ik vaak de uitroep kreeg: ‘Maar Franska, dat krijgen we nooit allemaal op!’ Ik begreep niet waar men het idee vandaan haalt dat alles per se op moet, maar bij nader inzien snap ik het wel. Is gewoon een oer-Hollandse gewoonte. De pannen en schalen moeten leeg. Liefst leeg gelikt. Of even lekker met de vinger erdoor. ‘Die kan zo weer in de kast, hoeft niet meer in de afwas’, was een trotse uitdrukking als de boel ‘schoon op’ en uitgelikt was.

En ik ben ook nog opgevoed met ‘eet je bord leeg’. Dat zit er bij mij nog steeds flink ingebakken. Zelfs al heb ik m’n bord opgeschept aangeleverd gekregen, dan nog voel ik die verplichting. Wat ik intussen wel bijgeleerd heb, is dat echt niet de hele voorraad die ik gekookt heb meteen op tafel hoeft. Het moet er behapbaar uitzien, want bij de aanblik van heel veel eten kunnen sommige mensen zelfs dichtslaan. Heb ik meegemaakt, toen ik een enorme pastei in de vorm van een zalm had gemaakt, gevuld met zalm, rijst, room en dille. Helemaal leuk versierd met van die schubben en zo erop van deegkorst. De aanblik alleen al was voor één van de gasten voldoende om ter plekke geen pap meer te kunnen zeggen. Dat was dus geen Chinees.

Ach, al doende leert men. De keer daarop heb ik gewoon een gevuld sardientje gemaakt. Flink stuk behapbaarder. Kan ook erg lekker zijn. Ik heb het uit een van m’n kookboeken, maar even googelen leverde me dit op.Ik hou niet van rozijnen in m’n eten, dus die gingen er bij mij niet in, maar het zal officieel wel horen…