Dat dat nog kan op deze leeftijd!
We zijn in drie maanden tijd heel goede vriendinnen geworden, spreken elkaar zo’n beetje dagelijks en als we iets afspreken moeten we ons bijna van elkaar losscheuren.
Als pubermeisje was ik verschrikkelijk. Ik vermoed in meerdere opzichten (oeps), maar zeker als het aankwam op brieven schrijven. Ik had één vriendin, nee ik bedenk nu zelfs twee!, met wie ik zo’n beetje dagelijks hele brieven volschreef.
Dan hadden we elkaar gewoon nog op school gezien, waren we samen naar huis gefietst en daarna begon Het Grote Schrijven. Uiteraard ging het over jongens, of hij nou wel of geen hoi had gezegd toen we giebelend langsfietsten. Zo’n brief postte ik dan om kwart over 10 ’s avonds. Ze woonde namelijk ook nog bij me in de straat. Dikwijls had ik iets voor half 11 al een brief terug. Zij was namelijk óók de hele avond aan het schrijven.
Mijn vriendin en ik konden maar geen genoeg van elkaar krijgen
Er was zó veel om over te praten! Zelfs als dat over helemaal niks ging. Als je ouder wordt, wordt dat minder. Nog steeds kan ik lang ouwehoeren, dat is mijn ding, maar na een paar uur ben ik er ook wel weer klaar mee. Dan wil ik lekker naar huis om in mijn eigen bubbel de dag te verteren.
Dit soort bijna hysterische vriendschappen heb je niet meer als je veertig bent, toch? Nou, think again. Een paar maanden geleden leerde ik een vrouw kennen die graag de switch naar schrijver wilde maken. Of ik haar op weg kon helpen.
Ik krijg dit soort verzoeken vaker en heb niet altijd tijd (en zin) om uitgebreid te reageren. Ditmaal reageerde ik wel. Geen idee waarom, maar ik had al wat teruggestuurd voor ik er erg in had. We raakten aan de praat. Eerst via LinkedIn en later ook via de app.
We hadden zoveel raakvlakken, we vielen van de ene in de andere verbazing
Zo zijn we allebei verzot op cavia’s. Voor ons heel logisch, ik bedoel: wie vindt cavia’s nou níét leuk?! Maar voor andere mensen blijven cavia’s toch vaak een kleine-meisjes-ding. Ook hebben we allebei rechten gestudeerd, staan we hetzelfde in het leven, houden we ontzettend van eten, saunadagjes en ga zo maar door.
Lang verhaal kort: we zijn in drie maanden tijd heel goede vriendinnen geworden. We spreken elkaar zo’n beetje dagelijks en als we iets afspreken moeten we ons bijna van elkaar losscheuren. Als we samen op een terras zitten kijken mensen ons regelmatig met een grote grijns aan, we hebben zoveel lol samen dat het aanstekelijk werkt.
Laatst schoot me te binnen: we lijken wel pubers!
En in plaats van me daarvoor te schamen, vind ik het heerlijk. Want hoe fijn is het dat je zonder gêne zo ontzettend veel plezier met iemand kan maken. Dat net als je denkt wel zo je vaste vriendenclub te hebben, er ineens iemand zo recht je hart in fietst. Ik geniet er in elk geval van dat iemand dat veertienjarige meisje in mij weer wakker maakt.
