Franska.nl

Ik kreeg van mijn dochter een mooi boekje te leen, geschreven door Gabriel Anthonio, en met de prachtige titel ‘Het leven praat terug’. Zijn zoon heeft een vorm van autisme en heeft een verstandelijke beperking. Gabriel deelt met zijn lezers wat hij leerde van deze bijzondere zoon. Hij is anders gaan kijken, luisteren, denken en voelen. Over hoe hij in het leven wil staan.

Een heel mooi hoofdstuk gaat over Mahil, zijn zoon, die in een onbewaakt ogenblik een sloot in loopt en daar tot zijn middel in staat. O jee, en hij kan niet zwemmen! Gabriel praat hem voorzichtig naar de kant, want hij wil hem niet bang maken. In gedachten neemt hij vast de uitbrander van zijn vrouw in ontvangst, als hij zo met een kind, overdekt met blubber, thuiskomt. ‘Wie is er hier nou autistisch?’ zal ze vragen. Maar ze realiseren zich dat Mahil eigenlijk zou moeten leren zwemmen. Hoe? Instructies kan hij niet opvolgen.

Gabriel gaat op zoek naar drijfmateriaal. De eerste weken vindt Mahil het dobberen in een zwembad, met bandjes om zijn armen, prachtig, maar dan sluipt de verveling erin, hij vindt het saai. Hij wil eruit, want na het zwemuitje gaan ze altijd patat eten. Hoe sneller dat kan, des te leuker. Een wat oudere zwemjuf ziet het aan en zegt: ‘Het gaat niet meer hè? Zullen we een zwemkraag proberen?’ Dat lukt. En zo merkt Mahil dat hij blijft drijven als hij zijn benen en armen beweegt. Het resultaat is dat hij zwemt. Niet met een mooie schoolslag, maar dat hoeft ook niet. De zwemkraag was het omslagpunt. 

‘Geef de verwondering een plek in je leven,’ vindt Gabriel, ‘zoek een andere invalshoek als dingen niet lukken. Investeer in die zwemkraag, bij alles wat je doet.’ Er staan prachtige voorbeelden in het boekje, bedoeld voor leidinggevenden die maar doordenderen zonder samen stil te staan. Op die manier maak je nooit echt contact. Altijd alleen doorgaan levert in een gezin, team of organisatie problemen op. Ik ben geen leidinggevende, maar ik ben wel een soort overkoepelend hoofd in onze familie van drie kinderen, schoonkinderen en bijna zeven kleinkinderen. Ik had en heb ook de neiging om door te denderen.

Onverstandig. Dit boekje is heel geschikt om mijn korte lontje te leren beteugelen. Hier had ik het afgelopen vrijdag over. Er zijn tegenwoordig, door dit idiote jaar, zoveel korte lontjes, en ik ben geen uitzondering. Ik heb me voorgenomen te proberen anders om te gaan met frustrerende situaties. Een wijsheid van Rafiki uit The Lion King: ‘The past can hurt. But the way I see it, you can either run from it or learn from it.’ Niets gebeurt zomaar.