Franska.nl

Dan maak je maar zin!

Er zijn van die dingen die je je voorneemt om nooit te zeggen als je volwassen bent.

 

 

 

Van die dingen die je moeder (of vader) tegen je zegt en die je als kind ronduit belachelijk vindt. Zo kreeg ik als antwoord op de vraag ‘wat eten we?’ steevast het antwoord ‘hussen met je neus ertussen’. Heel raar vond ik dat. Want mijn moeder stond dan gewoon op dat moment het eten te bereiden. Waarom mocht ik niet weten wat me te wachten stond? Het is me in ieder geval gelukt om die woorden nooit te herhalen naar mijn kinderen.

 

Maar er zijn andere uitdrukkingen of gewoontes die mijn heilig voornemen niet hebben overleefd. ‘Om het eerlijk te laten zijn, hoeft het niet hetzelfde te zijn.’ Dat vond ik bij nader inzien als ouder een goede uitleg naar mijn kinderen. Bijvoorbeeld als ze wilden weten waarom de een eerder naar bed moest dan de ander, of er een uitzondering op een regel werd gemaakt.

 

Ik kan een heel rijtje opnoemen van opmerkingen die ik als kind stom vond, maar met stip op nummer een staat toch wel ‘dan maak je maar zin’. Want buiten het feit dat ik het echt een opmerking vond die ieder eerlijk gesprek ter plekke doodsloeg, was het voornamelijk dat ik als kind geen idee had hoe je dat moest doen, zin maken. Want was zin niet iets wat je vanzelf kreeg? Of op zijn minst gekoppeld was aan leuke dingen, want iedereen had toch tegenzin bij stomme klusjes als je kamer opruimen, huiswerk maken of de afwas doen?

 

En nu ben ik van mezelf nogal gezegend met een behoorlijke dosis optimisme en energie, dus had ik alle uithoeken van mijn persoonlijkheid al verkend en had ik soms domweg geen zin in dingen. En inmiddels weet ik dat lummelen ook uiterst goed is voor je. Dat het soms fijn is om dingen even te laten bezinken en dingen te doen die vooral geen nut hebben.

 

Vraag je een man naar hoe hij ontspant, dan noemt hij doorgaans een hobby. Wielrennen op zondagochtend met de mannen, F1 kijken of vissen, om maar even wat stereotypen te noemen. Stel een vrouw dezelfde vraag en je krijgt een ander antwoord. ‘Het ontbreken van verantwoordelijkheid. Als ik even wat kan doen voor mezelf. Gewoon rustig een kopje koffie drinken. Als er even niemand is die iets van me nodig heeft.’

 

Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat het hebben van wilskracht je zeker ver brengt. Maar dat geldt niet voor alles doen vanuit wilskracht. Dat werkt juist contraproductief. Natuurlijk, corvee hoort erbij en soms moet je gewoon even de tanden op elkaar zetten. Maar wilskracht zorgt ook voor een vorm van stress die goede resultaten juist belemmert.

 

Dus uiteindelijk maakte ik als kind intuïtief een goede keuze. Soms heb je gewoon even geen zin. Moet je het jezelf toestaan om even te spijbelen, eventjes lief te zijn voor jezelf. Want dan komt die zin vanzelf weer.