“Dan kent u zeker geen kinderen”
Bij de supermarkt staat een dranghek voor de deur, achter (en tussen) de spijlen staan kinderen met grote ogen naar de schuifdeuren te turen.
Bij elke schijnbeweging gaan de kindjes simultaan op de tenen staan en de jongen met de grootste mond roept: “Meneer, meneer, mevrouw, mevrouw, heeft u voetbalplaatjes?”
Door dat dranghek had ik natuurlijk al op m’n qui vive en scherpte moeten zijn. Maar vooralsnog ging ik gedachteloos de super door. Ik ben een zelfscanner en zelfscanners moeten langs een counter (een counter, ja) om de punten/spaarzegels/plaatjes waar ze recht op hebben op te halen. In tijden van voetbalplaatjes wil er nog weleens een arme ziel bij het automatische klaphekje gaan staan om te vragen of ik ze wil. Terwijl ik ‘ja’ zeg, bedenk ik me dan altijd dat hier serieus iemand betaald krijgt om bij een hekje te gaan staan om bonnen te controleren om te zien op hoeveel plaatjes je recht hebt. We leven in een land waar mensen niet uitgepraat raken over concurrerende talkshows en betaald voetbalplaatsjes uitdelen bij zelfscankassa’s. God, wat hebben we het goed.
Maar het was een stille dag, de vraag naar voetbalplaatjes was blijkbaar laag en ik piepte mezelf met een ‘korte bon’ de uitgang door. Ik was een tas vergeten, dus het was een beetje jongleren met de komkommer, sinaasappels en het flesje wijn, maar ik had alles redelijk onder controle. Tot ik buiten kwam en ik meteen wist dat ik iets essentieels was vergeten bij het zien van een wijsneusje dat net boven het hek uitstak. Shit, voetbalplaatjes. En daar kwam het: “Mevrouw, mevrouw, heeft u voetbalplaatjes?” Ik, schuldig als ik me voelde, begon te stamelen dat ik die helemaal vergeten was en dat ik ze een volgende keer (beloofd, beloofd, beloofd) wel mee zou nemen. Het jongetje duwde zijn bril wat hoger op zijn neusbrug, blies zijn haarlok uit zijn ogen en zei een beetje gepikeerd: “Nou mevrouw, dan kent u zeker geen kinderen.” Wát een conclusie.
Ik voelde me de meest ontaarde voetbalplaatjesloze vrouw ter wereld, dat begrijp je.
Door: Adeline Mans
