Dan ben je weer even stil
Achttien jaar na 9/11
Van alle ‘ik-weet-nog-waar-ik-was-verhalen’ van 9/11 is er een die me het diepst raakte. Een man woonde op Staten Island en ging elke dag met de pont naar Manhattan. Zijn zoon deed dat ook en pendelde zo naar zijn kantoor in een van de Twin Towers. Soms reisden ze samen, maar vandaag vertrok de vader een half uur later. Vanaf de pont zag hij de torens geraakt worden. Hij hoopte dat zijn zoon ergens vertraging had opgelopen, misschien was blijven steken bij Starbucks. Maar hoe groter de rookwolk werd, hoe meer hij besefte dat zijn hoop ijdel was.
Waar was je? Mijn vriendin Daniëlle zag het nieuws toen ze de MediaMarkt in liep. Alle schermen toonden hetzelfde beeld. Ik werkte achter de schermen bij RTL Boulevard. Dat er echt iets ergs gebeurd was, zag ik aan hoe de productieleider half koppeltje duikelend de redactie op kwam rennen. Zo hard dat het leek dat z’n adem een meter achter hem aan holde. Ik dook met Beau naar de kamer van onze uitvoerend producente. Tv aan, nieuws volgen. Zagen we een herhaling van wat er net gebeurd was? We waren even in verwarring tot we elkaar aankeken en wisten wat we zagen. Dit was geen herhaling van de beelden. Dit was een tweede vliegtuig dat de toren in boorde.
Daarna leek het ieders taak om de wereld op de hoogte te brengen en struikelde je over de sms’jes. Zet de tv aan. Nu. De wereld staat in brand. Mijn scherm lichtte weer op. Het was vriend T. “Mijn dochter is geboren.”
Weten dat er ergens op de wereld een plek was, waar de tv niet aan had gestaan en een klein, zacht meisje in de armen van haar moeder lag te pruttelen en zich welkom wist, gaf me onverwacht de troost die ik ontzettend nodig had.
Door: May-Britt Mobach
