Dagelijkse troost
Het lijkt wel of de zon voelt wanneer we echt behoefte hebben aan troost.
Het begin van de lockdown en de angstige coronaperiode herinner ik me als zeldzaam warm. Ik wandelde en rende met een vriendin als dagelijks uitje, onze zwerm kinderen er fietsend achteraan. Iets wat zelfs eigenlijk niet mocht, buiten rennen met iemand van buiten je gezin, maar wat we toch deden. Met een metertje ertussen moest dat kunnen. De zon leek onze angst te sussen.
Nu, met de oorlog in Oekraïne in onze achtertuin, worden we weer getrakteerd op onze dagelijkse troost. We wandelen, kijken naar blaadjes en vooral heb ik mijn droogrek herontdekt. In een poging om Poetin vooral niet nodig te hebben, draai ik de verwarming twee graden lager en krijgt mijn droger een sabbatical. Normaal wil ik er nog weleens een wasje doorheen jassen (groot gezin, veel sport dus die paardrijbroek van maandag moet woensdag weer droog zijn), maar nu gaat alles op mijn rekje zo de achtertuin in. En lekker dat het ruikt. Ik ga echt niet zeggen dat dit een voordeel bij een nadeel is want daarvoor is het leed dat zoveel mensen wordt aangedaan te groot, maar een beetje genieten van níet die droger maar wel zonne-energie gebruiken, dat doe ik.
Fijne dag voor jou, liefs,
May-Britt
PS. Vanavond gaan we met ons team naar Tina de musical. In het kader van de zinnen verzetten. Ga ik je morgen over vertellen.
Door: May-Britt Mobach
