De dagelijkse beslommeringen helpen me over het randje
De grote hobbels in het leven kan Elise prima handelen. Het zijn de dagelijkse beslommeringen die haar over het randje helpen. En hoe ouder ze wordt, hoe vaker de paniek om niets toeslaat.
Met drie kinderen op drie verschillende scholen en een activiteitenschema dat niet op één A4’tje past, verkeer ik in permanente staat van paniek. De grote hobbels in het leven – ik noem een zwaar gehandicapte zoon – kan ik prima handelen. Het zijn de dagelijkse beslommeringen die me over het randje helpen. Hoe ouder ik word, hoe meer ik bij alles van het ergste lijk uit te gaan.
Als ik mijn portemonnee niet kan vinden, is hij meteen gerold. Een onbekend nummer neem ik niet op – dat kan nooit veel goeds betekenen. En op 10-minuten gesprekken stuur ik mijn man af want een dipje in het rapport weet ik nauwelijks te relativeren.
Diezelfde avond besluit ik zijn methode in de praktijk te brengen
Ook ‘s nachts houdt het paniekmonster me in z’n ijzeren greep. Ik stap in verkeerde bussen, kom te laat, of op tijd maar dan op de verkeerde locatie. Deadlines worden niet gehaald en kinderen verdwijnen kopje onder in pikzwart water. Naast mij ligt mijn man in foetushouding van een droomloze slaap te genieten. Hoewel hij in exact dezelfde gezinssituatie verkeert en net zo hard ouder wordt als ik, heeft hij nergens last van.
‘Hoe kun jij altijd zo rustig blijven?’ blaas ik hem toe als ik weer eens met hartkloppingen op de bank zit om niets. Aan de hand van een recent praktijkvoorbeeld legt hij zijn strategie uit.
‘Als we Loes vergeten op te halen van hockey, ga jij meteen flippen.’
‘Het was donker! Het regende! Ze was zeven!’ Het wordt met terugwerkende kracht zwart voor mijn ogen.
‘Terwijl ik bedenk: wat is het ergste is dat kan gebeuren? In dit geval is het meest waarschijnlijke scenario dat ze gaat huilen. En daarna wordt opgevangen door iemand die ons kent.’
‘Ha!,’ zeg ik, ‘dát is het verschil. Jij denkt: ze gaat huilen. Ik denk: ze krijgt bindings-, hechtings- en verlatingsangst en ik ben een slechte moeder.’
‘En dat is dus allemaal niet waar.’
Diezelfde avond besluit ik zijn methode in praktijk te brengen. Ik lig wakker door lichamelijk ongemak waarover ik me zorgen maak. ‘Oké’, spreek ik mezelf toe, ‘wat is het ergste dat kan gebeuren? Dat ik naar de dokter moet. En dan? Een antibioticumkuur, in het meest waarschijnlijke geval. Is dat erg? Nee!’ Het werkt. Langzaam voel ik de paniek wegzakken. Tot ik mijn telefoon pak en ‘steken in de buik met uitstraling naar alle andere organen’ google.
Elise van der Velde is freelance copywriter, schrijft een roman en probeert dit alles zo gracieus mogelijk te combineren met haar gezin van vijf. Geen huisdieren, dat moest er nog bijkomen.
