Franska.nl

Dag dag dag

 

Nou já, zeg. Hield zomaar op het hoogtepunt De Luizenmoeder op.      

   

Waar de makers van GTST moeite hebben om op hun hoogtepunt te stoppen (dat hoogtepunt moet ergens geweest zijn rond de tijd van Linda, Roos en Jessica, vermoed ik zomaar …), houden de makers van De Luizenmoeder wel de eer wél aan zichzelf. Ze stoppen ermee.

 

De koek was misschien nog niet op, maar ik hoorde op óns schoolplein al dat het tweede seizoen van de serie het niet háálde bij het eerste seizoen. Dat zóu natuurlijk kunnen komen door de vaders en moeders op ons schoolplein, maar waarschijnlijker doordat de verrassing eraf was. De verrassing van het schuren, de verrassing van het confronterende, van de aller-allerpijnlijkste situaties, het onvermogen, en de buikpijn of samengeknepen billen die je soms kreeg bij scènes. (Meestal bij Anton, die dan weer iets had bedacht dat écht niet kon, met z’n wijsvingers een mooi boogje erbij draaide.)

 

Dus konden we gisteren voor de allerlaatste keer kijken. Naar de bloopers. Gezien? Heerlijk. (En wat werd er veel afgevloekt, hè? Gódfried Bomans …)

 
Ook al snap ik de overweging van de makers, ik vind het jammer dat dit tv-icoon stopt. Maar de serie blijft wel voor altijd in ons (vooruit, mijn) systeem. En dat komt hierdoor:
 
Participatiepizza
Het erge was, de makers van de serie hadden dit niet eens zelf verzonnen; veel inspiratie kwam uit het écht leven. Ook deze term voor een samenwerkavondje voor ouders onder het genot van een pizza. Winterklaas was d’r ook zo een.
 
Snif snif, kinder-hiv
En zet dat op een T-shirt voor een sponsorloop … Roll-eyes. (Die roll-eyes zelf trouwens ook: de serie was ermee doordrenkt!)
 
Hállo allemaal!
Eenmaal begonnen met zingen, blijft het melodietje in je hoofd. Stel dat ik je het over veertien jaar vraag: wedden dat je direct weer kunt meezingen? ‘Wat fijn dat je er bent!’
 
Nee, dat vinden wij niet raar, dat vinden wij bijzonder
Juf Ank noemde het misschien maar één keer, maar deze uitdrukking móet toch in de Van Dale komen? Dé opmerking als je iemand niet wilt kwetsen om iets wat ‘eigenlijk normaal’ moet zijn, maar toch stiekem heel wat vindt van bepaald gedrag. Ik heb ‘m al minstens 39 keer gebruikt sinds het begin van de serie. En minstens zo vaak al van anderen gehoord.
 
Dank jullie wel, makers, voor de heerlijke, rokende en antiautoritaire Helma, voor het ver-schrik-ke-lij-ke clichémannetje Anton (ik las acteur Diederik Ebbinge óók heel graag wilde stoppen met deze rol omdat hij schoon genoeg had van dat snorretje waarmee hij dan maanden moest lopen tijdens de opnames …). Voor de geweldige, zijige vrijwilligster Nancy die – omdat het alarm was uitgeschakeld voor de randoefening – letterlijk gierend in een fluorescerend hesje door het pand rende, voor die heerlijke kleffe en roddelende schoolpleinmoeders, voor Ank die het woord voorbips weer uit de jaren zestig toverde. Ach, ik doe ze allemaal te kort als ik maar één zinnetje aan ze besteed.

 

Ik begreep dat de makers weer met een ander project bezig zijn. Daar ga ik me dan maar flink op verheugen.
Tot die tijd, houden we de liedtekst van juf Ank maar aan, bij het uit de deur duwen van de ouders: ‘Dag dag dag, ouders van groep 3, een hele fijne dag, wat fijn dat ik jullie zag!’

 
PS. En dat ‘dag dag dag, wat fijn dat ik jullie zag’ geldt nu ook voor mij. Ook ik neem afscheid, niet van de ouders van groep 3, maar van jullie. Ik ga ergens anders werken en met pijn in het hart moet ik afscheid nemen van Franska.nl, en van jullie. Ik vond het de leukste opdracht ever (dank lieve Franska!) en ga het tikken, m’n ochtendappjes met de redactie (dag lieve Adeline en Danique!), én jullie allemaal zeker missen. Gelukkig neemt de immer vrolijke Tikkende Tineke het van me over.
Dág dág dág!