Daar zijn ze weer, de mooiweerfietsers
Echte fietsers laten zich niet tegenhouden door de weersomstandigheden, vindt Annemijn. Niks is irritanter dan van die mooiweerwielrenners met een winterbuik die schaamteloos in je wiel gaan zitten.
Het duurde kort, maar afgelopen week was het even lente. Vijftien, zestien graden, blauwe lucht, zonnetje, weinig wind; je begrijpt dat ik stond te trappelen om even een flink stuk te gaan wielrennen. Na het trotseren van alle slagregens en rukwinden van de laatste tijd had ik het ook wel meer dan verdiend vond ik, eindelijk eens een korte broek aan en een lekker potje mooiweerfietsen.
IN DE ’S WINTERS NORMAAL GESPROKEN ZO UITGESTORVEN DUINEN BLEEK AL SNEL DAT IK NIET DE ENIGE WAS MET DAT IDEE. OOK AL BETROF HET EEN DOORDEWEEKSE OCHTEND, EEN BONTE COLONNE VAN PENSIONADO’S OP E-BIKES BEVOLKTE HET FIETSPAD.
Regelmatig moest ik afremmen omdat zij gezellig keuvelend naast elkaar bleven peddelen en niet reageerden op mijn bescheiden belletje. Ja echt, ik heb een bel op mijn racefiets. Omdat ik ‘aan de kant, ouwe’ schreeuwen een beetje bot vind overkomen en wil laten zien dat er ook sociale wielrenners zijn. Afijn, het komt dus regelmatig voor dat andere weggebruikers dat belletje niet horen, of doen alsof ze het niet horen – dat moet ik in het midden laten.
Maar ik wilde mijn goede stemming niet laten bederven. Ook niet na de zoveelste keer afremmen, ruimte geven, dankuwel zeggen. Zij hebben tenslotte ook recht op fietsen in mooi weer. En bovendien, wat ik veel erger vind dan die pensionado’s zijn de mooiweerwielrenners. Van die gasten op middelbare leeftijd met een winterbuik, op een retedure, glimmende racefiets die de hele winter in het schuurtje heeft gestaan, en die dan op de eerste zonnige dag in vol ornaat een rondje gaan doen. En die dan ook nog in mijn wiel gaan zitten.
Ik kan daar heel slecht tegen. Misschien komt dat doordat ik zelf dus wel ga fietsen als het stormt, regent of vijf graden onder nul is. Gewoon, omdat ik fietsen zie als mijn sport en het fijn vind om buiten te zijn, ongeacht de omstandigheden. Misschien kijk ik daarom ook wel een heel klein beetje neer op types die dat niet doen en de hele winter op de Tacx, of erger nog, op de bank zitten.
Het leuke is wel dat het hele jaar doorfietsen een lekkere conditie oplevert. Dus gaf ik er een flinke snok aan toen er deze week weer zo’n plakkerd achter me zat. Even later haalde hij me met indrukwekkende snelheid in, want gechickt worden, dat is zelfs voor een man die bijna nooit fietst blijkbaar niet wenselijk.
Maar het duurde niet lang voor hij inkakte, ik hem voorbijging en vervolgens loste. Niet meer gezien daarna. Dat gaf me bijna net zo’n prettig gevoel als het mooie weer.
Door: Redactie Falder
