Franska.nl

Vol verwachting zaten we te wachten op de verlossende woorden dat we wat meer zouden mogen. Helaas viel dat een beetje tegen. Ik snap het helemaal hoor. Rutte heeft gewoon gelijk.

Maar heel stiekem zat de familie Smit enorm te balen. Want in dit ‘nieuwe normaal’ zitten wij met smart te wachten op een knipbeurt. Nu kunnen onze dochter en ik nog wel een leuke toef op ons hoofd vastzetten met een klemmetje, dan lijkt het nog wat. Maar mijn meneer en onze zoon zag ik met hun ogen draaien. Nee hè… nog langer met coupe corona.

Toen onze zoon nog een heel klein ventje was knipte ik zijn haar zelf, met een echte kappersschaar. Dus ik zette hem gisteravond weer op een stoel en knipte opnieuw. Hoe moeilijk kan het zijn, dacht ik nog. Je pakt een lok tussen je wijs- en middelvinger en dan in een keer, knip. En zo ging ik de zijkantjes af. Daarna bovenop hetzelfde verhaal.

Ik was aardig in mijn nopjes met mezelf. Mijn zoon wat minder, want het leek wel of hij ‘door de ratten was besnuffeld’. Knippen is dus echt een vak apart. Wist ik wel, maar ik was natuurlijk eigenwijs. Ja hoor, dacht ik, dat kan ik wel. Niet dus.

Gelukkig was vriend H. zo lief om zijn tondeuse aan ons te lenen. Standje 2 voor de zijkantjes en standje 4 voor bovenop. Zo kon ik de boel op het hoofd van mijn zoon nog een beetje redden.

Mooier kon ik het niet maken, en wat maakt het ook uit… Voorlopig zitten we toch thuis. En als hij toch naar buiten moet dan zet ie maar een petje op.

Mijn man heb ik niet meer over een knipbeurt gehoord. Die is als de dood dat ik hem ook bewerk.