Gewoon koesteren, die vriendschap
Ze zien elkaar vrijwel nooit, Margreet en de vriendin met wie ze slechts drie nachten per jaar in een tent doorbrengt. Tóch beschouwt ze haar als een van haar beste vriendinnen.
Een keer per jaar zien we elkaar. Dan slapen we samen drie nachten in een tent en verkeren we 24/7 in elkaars inner circle. We eten, drinken, doen spelletjes, wandelen, zwijgen en zetten bossen vol bomen op – vooral dat laatste. De rest van het jaar sturen we hooguit af en toe een appje, of reageren we op een Facebook-bericht van elkaar. Echt spreken doen we elkaar tussendoor niet. Omdat we niet dichtbij elkaar wonen, komen we elkaar nooit spontaan tegen. Los van de afstand lopen onze levens zover uiteen dat het een wonder zou zijn dat we in elkaar een vriendin zouden herkennen als we elkaar zouden tegenkomen.
Toch is dat ooit – zo’n 25 jaar geleden – gebeurd en beschouw ik haar als een van m’n beste vriendinnen. Niet uit gewoonte, sentiment of gebrek aan vrienden, maar uit het feit dat ieder jaar dat we met elkaar kamperen de vriendschap wordt herbevestigd.
De vier dagen dat we jaarlijks samenzijn zijn zo intens en voedend, dat we er beiden genoegen mee nemen dat het bij die vier dagen blijft.
Slechts één keer per jaar verkeren we 24/7 in elkaars inner circle
Dat we dat deden heeft wel even geduurd! Want hoewel er geen vriendschapsprotocol bestaat, gelden heel vaak ongeschreven regels, al dan niet door de buitenwereld opgelegd. Voor je het weet, sluipt venijn in een relatie die niet merkbaar dagelijks wordt onderhouden. ‘Als de vriendschap zo goed is, waarom komt ze dan niet op je verjaardag?’ ‘Moet je elkaar als goede vrienden niet wat vaker zien om niet uit elkaar te groeien?’ ‘Waar is ze als je haar echt nodig hebt?!’
Het zijn vragen die ons allebei in de loop der jaren zijn gesteld, en ik weet bijna zeker dat we ze stiekem ook weleens aan onszelf hebben gesteld. Totdat beseften hoe bijzonder onze vriendschap is en dat we die alleen zouden beperken als we hem langs een verkeerde meetlat leggen. Sindsdien realiseren we ons hoe bijzonder het is om al meer dan twintig jaar vier dagen per jaar samen te zijn, dagen waarin we volop tijd hebben het afgelopen jaar in te halen, een boom op te zetten over de toekomst en te laten weten hoe dierbaar de ander je is. En dat is genoeg om te merken dat zij er altijd voor me is, dat we altijd met elkaar in verbinding staan, ook zonder dat we dagelijks contact hebben. Ware vriendschap is blijkbaar ontdaan van regels en verwachtingen. Ware vriendschap accepteer je en koester je zoals ie is…
Margreet Botter woont met man en zoon in het midden van Nederland. Ze werkte jaren bij Libelle, waar Franska haar baas was. In de loop der jaren bloeide er een voorzichtige vriendschap tussen de twee, die zich nog steeds aan het ontwikkelen is.
