Franska.nl

Bovenstaand bericht is van buurman M. Buurman M. is een vroege vogel. Ik ook. Vandaar dat ik zijn oproep rond de klok van zeven uur lees. Ik app hem terug wat het probleem is.

‘Aannemer komt zo schilderijen ophangen. Ik kom er niet uit! Wil je me helpen?’

Ik vraag hem wat ‘zo’ is en dat blijkt dus echt zo meteen. Een paar slippers en een joggingbroek en ik ben al weg. Buurman M. is dolblij me te zien en hij is net als ik nog ongeveer in pyjama. Zijn appartement is net van top tot teen verbouwd. De inrichting is nog een beetje in wording en de muren zijn nog kaal. Nog wel. Ertegenaan staan dikke rijen met schilderijen. Ik vind het een beetje overweldigend zo op mijn nuchtere maag.

‘Oké. Welke wil je zeker te weten houden?’

Buurman M. schrikt zich het apelazarus.

‘Houden? Ik ga toch geen schilderijen weggooien!’

We moeten keuzes maken, lieve M. Omdat je een joekel van een muur weg hebt laten breken hou je, ben ik bang, geen muur meer over als je al deze kunst wilt ophangen. Vandaar. We beginnen met zijn allergrootste, allermooiste doek. Met een potlood zet ik streepjes zodat de aannemer weet waar het rechts en links moet lijnen. Daarna maken we groepjes. De Cobra-achtigen bij elkaar boven de bank, foto’s in de gang, een landschap om vanuit het bed van te genieten.

‘En wat moet hiermee?’

Het zijn antieke stadsplattegronden. Ik tel er drie en vind ze nergens bij passen, wat ik niet onder stoelen of banken steek. En ik weet het al voordat hij iets zegt, want het is af te lezen van zijn gezicht. Dat deze onder geen enkel beding weg mogen. Want het eerste schilderij is de geboortestad van zijn overleden vrouw, het tweede van zijn eigen geboorteplaats en het derde de plek waar zij samen waren. De plek waar zijn hun gezin stichtten, waar ze gelukkig waren en waar ze hem ontviel. Het is de plek waar hij het geluk moest achterlaten.

Ik klop hem op zijn schouder. Niet te hard, niet te zacht. En dan beginnen we opnieuw met het bepalen van welk groepje waar moet komen en besluiten we dat de drie plattegronden op het muurtje moeten waar hij vanaf de bank op uitkijkt. Keurig onder elkaar als in een soort tijdlijn.

Ik laat een blije buurman achter als we klaar zijn met het kiezen van plekjes en tekenen van lijntjes op de muur en niet veel later hoor ik door de muren heen hoe de boor van de aannemer zich in het beton wurmt om het verleden stevig te verankeren.

‘Beter een goeie buur dan een verre vriend, vind je niet?’ app ik hem.

Hij vraagt of we komen kijken, want het is ‘heel mooi geworden’.