Collecteren, zucht…
De enige keer dat Wieke zich liet overhalen om te collecteren, haalde ze niet genoeg geld op. Constateerde de mevrouw zuur.
Ik weet het, iemand moet het doen en er zijn mensen die het als hun heilige plicht zien. Al moeten ze er soms van zuchten. Ik tenminste wel, toen ik me ooit liet overhalen om te collecteren voor zielige ezels. ‘Je hebt een hele week de tijd,’ zei de mevrouw bij wie een weigering slecht gevallen zou zijn. Acht dagen later belde ze. Op vrijdagavond. Waar bleef mijn bus? Paniek. Nooit meer aan die ezels gedacht. ‘Wat moet ik nou doen?’ riep ik tegen mijn man. ‘De boer op meid, het kan nog net. Ik kijk wel alleen naar die film. En neem een paraplu mee.’
Toen heb ik mijn blikje met klein geld in die bus gegooid en bracht hem meteen terug, want ik wilde snel naar huis. Naar de film, de wijn en de man. ‘Wacht, ik tel het, want wie het meeste heeft opgehaald krijgt een verrassing,’ zei mevrouw. ‘Dat is wel héél weinig,’ sprak ze zuur, ‘je had de hele Eikenweg en de Dennenweg erbij en daar zit het grote geld.’ ‘Er waren niet veel mensen thuis,’ loog ik. Ik kreeg géén verrassing en ik ben nooit meer gevraagd.
Collectanten komen altijd op borreltijd, net als je een uitzakmoment hebt. Of heel vroeg, zoals laatst, toen ik nog in Nederland was. Ik stond onder de douche en hoorde de bel. Ha, mijn pakjes van Bol.com! Ik gleed bijna uit in de badkamer, haar nog niet uitgespoeld, op zoek naar mijn badjas. Snel naar beneden en daar stonden twee mannen met een collectebus. Een bijdrage voor het aanstaande carnavalsfeest graag. Ik heb niets met carnaval. ‘Ik ga toch niet voor jullie bier en die rotherrie betalen?’ zei ik en ze keken me verbijsterd aan. ‘Het is een goede gewoonte om samen feest te vieren!’ Vonden ze. Op zo’n bovenmeestertoon. ‘Eens. Maar ik kom toch ook niet bij u om een bijdrage voor mijn verjaardag zeuren?’ vroeg ik. Toen gaven ze het op. ‘En die lallende carnavallers gooien bierblikjes in mijn tuin en ze steken vuurwerk af,’ riep ik ze nog na. Pfff. Nee zeggen is echt een vak.
Dat geleur aan de deur om geld heeft iets dwingends. Je durft niet snel nee te zeggen, omdat het meestal lieve mensen zijn. Iets storten is vrijblijvender. Dat doe ik liever. Aan doelen die ik zelf uitkies. En laat ik nu in een land wonen waar ze mij elke dag om geld vragen? Dat is mijn straf.
Wieke Biesheuvel is columnist bij Libelle, schrijft boeken, woont in Zambia en helpt de plaatselijke bevolking met medewerking van haar vriendinnen hier aan waterputten.
