Colinda kiest voor de makkelijke weg
Als Colinda er alleen voor komt te staan wil ze nooit meer met minder genoegen nemen. Tot haar ex zijn gezin begint te missen.
‘Het lijkt wel een gewone zondag als Bas en ik met onze zoons aan tafel zitten te ontbijten, maar dat is het niet. Gisteren is Bas weer bij ons komen wonen, nadat we anderhalf jaar geleden uit elkaar waren gegaan. Hij was verliefd geworden op een ander en tijdens de eerste corona-lockdown kwam ik daar achter.
Ik was er kapot van maar mijn trots won het van mijn verdriet want ik wilde niet meer samenleven met iemand die liever bij een ander was. Ik wilde nooit meer met minder genoegen nemen. Waar ik de kracht vandaan haalde weet ik niet meer, maar ik bleef overeind. De jongens waren om de week bij hem, ze maakten kennis met zijn nieuwe liefde en ik probeerde zo goed en zo kwaad als het ging geen nare dingen over hem te zeggen.
Dat het aan me vrat hebben de jongens nooit geweten en daar ben ik nog steeds trots op. Maar het viel me wel erg zwaar om alles nu zelf te moeten regelen. Gelukkig kon ik meer uren werken, maar als ik dan thuiskwam lag er nog een dagtaak op me te wachten. Het huishouden, het overhoren van het huiswerk, ik kwam gewoon nergens meer aan toe. Daarbij kwam ook nog dat de jongens elkaar vaak in de haren vlogen en ik niet altijd de energie had om ze uit elkaar te houden.
De eerste weken dat de kinderen bij hun vader waren vond ik het nog wel fijn. Dan had ik alle tijd en ruimte om bij te komen en dingen te doen waar ik zelf zin in had, maar na verloop van tijd was de nieuwigheid daar wel vanaf en voelde ik me wel heel vaak eenzaam. Bijna niemand in mijn vriendenkring is gescheiden of alleen en daarom moest ik echt mijn best doen om mijn agenda gevuld te krijgen.
Ook bij Bas veranderde er iets. Zijn nieuwe liefde bleek toch minder spannend dan hij had gedacht en uiteindelijk liep hun relatie op de klippen. Natuurlijk vond ik dat geweldig, ik was echt niet vies van het nodige leedvermaak. Hij moest toch zo nodig weg en nu bleek het allemaal niet zo fantastisch te zijn als hij had gedacht. Steeds vaker bleef hij dralen als hij de kinderen kwam halen. Op een gegeven moment appte hij me dat hij graag met we wilde praten.
Hij miste zijn gezin en hij miste mij, daar kwam het eigenlijk op neer. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik ermee aan moest. Eerst gooide hij alles weg en nu kwam hij op zijn beslissing terug. Zo makkelijk was het toch niet? Hoe kon ik zeker weten dat hij niet bij een volgende verliefdheid weer de benen zou nemen? Maar aan de andere kant waren we wel een geoliede machine waar het ons gezin betrof. Hoe fijn zou het wel niet zijn als ik de zorg niet meer in mijn eentje hoefde te doen, dat ik niet meer zoveel druk zou voelen of ik wel genoeg verdiende om de boel draaiende te houden. En natuurlijk zou het voor de jongens geweldig zijn als we weer bij elkaar zouden komen.
Na een aantal lange gesprekken kwam ik voor mezelf tot de conclusie dat ik dit keer met minder wel genoegen wilde nemen. Of ik nog steeds van Bas houd weet ik eigenlijk niet, maar voor nu vind ik het wel fijn dat hij weer bij ons komt wonen. We slapen zelfs weer bij elkaar en dat is wat mij betreft prima zo. Ik heb geen hekel meer aan hem, ik kies gewoon voor de makkelijke weg voor mij en de jongens. Hoe het zal zijn als de jongens straks op kamers gaan weet ik eerlijk gezegd niet. Misschien heb ik zelf dan wel geen zin meer in Bas, maar dat zie ik dan wel weer…’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
