Hoe ik verliefd werd op Chris Martin
‘Wat is een Coldplay-concert?’ Mijn dochter vraagt het me een tijd geleden.
Ik leg uit dat het niet ‘een’ Coldplay-concert is, maar ‘het’ Coldplay-concert. Al gauw blijkt dat zij denkt dat het een concertvorm is waarbij mensen met lichtjes om hun polsen een gezamenlijke beleving ervaren. Een vraag over Coldplay is voor mij meteen het startsignaal om mijn stokpaardje te beklimmen. Dus ik vertel. Over Chris Martin, over Gwyneth, over Conscious Uncoupling, over Clocks, over de begrafenis waar ze Viva La Vida speelden… Als ik na een warme dag op het strand een aanbieding voorbij zie komen op mijn telefoon voor tickets voor ‘het’ Coldplay-concert, klik ik. De prijs (180 euro per kaartje) puf ik met wat professionele ademhalingstechnieken weg en vervolgens app ik ‘15 juli 2023‘ in onze gezinsappgroep die gek genoeg ‘skiën’ heet.
Een jaar lang hebben we elke vakantie zo’n beetje Coldplay op Spotify beluisterd. Teksten erbij (want de teksten van Coldplay zijn net even van een iets ander niveau dan ik-hou-van-jou-en-ik-blijf-je-trouw), zodat we goed voorbereid de ArenA in gingen. En wat daar volgde op 15 juli 2023 zal ik voorlopig niet vergeten en wel hierom.
1. De wereld
Oké, dit is echt het saaiste kopje ever, maar toch was het zo bijzonder. Chris Martin zei niet meer te willen touren omdat hij het een te vervuilende bezigheid vond. Maar daar vonden ze een oplossing voor: ze proberen alles zo klimaatneutraal te doen. Zo worden de polsbandjes met de lichtjes gemaakt van natuurlijke restmaterialen en staan er in elke venue fietsen en liggen er kinetische vloeren waar de bezoekers weer energie kunnen opwekken voor de volgende concerten.
Ook zag je voor het begin van de show filmpjes met alle projecten waar Coldplay geld aan geeft om de aarde te koesteren en gezond te krijgen. Dat maakte voor mij die 180 euro (keer vier) meteen een beetje acceptabeler.
2. Chris Martin
Er zijn weinig dingen onmogelijk in het leven, maar een concert van Coldplay bezoeken en Chris Martin niet in je hart sluiten, dat is echt onmogelijk. Los van zijn talent, zijn stem, zijn dansgevoel, zijn outfit, het liedje dat hij in gebarentaal zingt, zijn humor en zijn bescheidenheid (‘dank dat jullie zijn gekomen, ik weet hoe stressvol het is om naar een groot muziekevent te gaan’) is hij gewoon een goed mens. Be good to others, be good to yourself.
3. Nina en Melvin
Als Chris Martin wat teksten op spandoeken leest die mensen omhooghouden blijft hij bij een wat langer hangen. Daarna vraagt hij het meisje op het podium. Haar broer mag mee. ‘Come sit next to me, this is my office,’ zegt hij als hij de kale jonge vrouw naast zijn piano uitnodigt. Samen met haar leest hij voor wat er op haar bord staat. ‘First, I want to beat cancer’ leest Chris Martin voor. ‘That’s easy, you are gonna fix that,’ zegt hij. Dat lijkt me precies wat je wil horen als je kanker hebt. Dat het gaat lukken. Aan medelijden heb je nou eenmaal niet zoveel. Vervolgens geeft hij Nina en knuffel en maakt hij ter plaatse een rap op ‘Open Up’ voor haar. 60.000 mensen huilen en Nina geeft meer licht dan alle polsbandjes bij elkaar.
4. De show
Van helemaal compleet losgaan met 60.000 mensen tot even een nummer allemaal de telefoons wegstoppen (‘We are never going to be in the same constellation again. Shall we just put the phone away and truly be in this moment? It’s just the 60.000 of us’) tot alleen maar Chris Martin achter zijn keyboard. Het is maar een bandje van vier mensen, geen dansers, geen andere backing vocals, gewoon vier mannen met een zeldzaam talent. Over alles was nagedacht en zelfs als het misging (‘here should have been fireworks, I think we fucked up on the firework’) was het nog perfect.
Als we uit de ArenA lopen, wordt ons gevraagd het polsbandje in te leveren, want ook dat is beter voor het milieu: als we recyclen. Als ik de vragende ogen van mijn jongste meisje zie, schud ik mijn hoofd van nee. ‘Maar aan het einde van de vakantie mag ik iets meenemen naar school dat deze zomer heel veel indruk heeft gemaakt,’ zegt ze. En voor ik het weet, zit het polsbandje in mijn tas. Maar dan wel drie middagen vuil prikken op het strand. Minstens.
En voor als je er niet bij was maar de show wel wil zien is er heel goed nieuws.
Door: May-Britt Mobach
