Chateau Meiland: de naklets
Gisteravond stipt om 20.30 uur stond-ie er weer, in de deuropening van z’n chateau, de man die de krankzinnigste woorden verzint waar je bij staat en nooit langer dan precies één seconde boos lijkt te zijn: Martien Meiland.
Met alweer de vierde aflevering van het tweede seizoen van Chateau Meiland, een ‘brosse’ boom op de weg en een paar racottes – uhm, of toch carottes – is het tijd voor Chateau Meiland de naklets, oftewel huilen van het lachen. Klets je gezellig met ons mee?
Martien: ‘Als we hier gaan behangen, zitten we wel met een hoek. Of eigenlijk… Een coin.’
Montana: ‘Een kowen?’
Martien: ‘Nee, een coin, Montana. Dat is echt een duidelijke coin hier, dat zie je toch wel. Ik krijg dat behang nooit zonder aders en plooien in die coin hier. Coin betekent hoek in het Frans, lieve Montana.’ ‘Zeg-dat-dan-me-teen le père.’
Martien: ‘Wij zijn vanavond genoodzaakt alleen maar mayonaise te eten met een stukje ANTREKOOT. Oh, en een klein beetje racottes erbij. Dat zijn wortels in het Frans. Ja, racottes.’ Racottes? Of toch carottes?
Martien: ’AUW! Ik sta gewoon op m’n eigen veter, PFF.’ Tja, we weten allemaal hoe ‘zeer’ dat kan doen. Nul.
Maxime: ‘Ik ga binnen even beschermbrillen halen. Dit is veel te gevaarlijk zo. Nou, ik kan alleen maar zonnebrillen vinden…’
Erika: ‘Ook goed. Een bril is een bril, toch.’
Martien: ‘Vind je de kleur wel goud?’
Montana: ‘Het is meer zand.’
Martien: ‘Ja, dat heb je al snel met goud. Maar zand is goud, dus we zitten hartstikke goed.’
Situatie: boom op de weg x Martien deel 1. ‘Hoe kan dat nou afbreken, zo’n boom? Oh, wat ERRUHG. Oh, wat ERRUHG. Oh, wat een pech. Oh, wat ERRUHG. WAT ERRUGH. WAT VEEL. Wat moeten we nou? Zullen we anders eerst een roseetje nemen? Het is half één.’
‘Oh nee, hij is bros. Het is een hele brosse boom.’ Maakt dat de situatie erger?
Maxime: ‘Dit gaat weer helemaal fout. Nou gelukkig is-ie verzekerd voor begrafenis.’
Part 4. Het plan is de boom los te trekken met de ketting van Bommel aan een trekhaak. En het lukt ze nog ook. Wat een toppers, die Meilandjes.
Maxime: ‘PAHHHHHHHP, MAMMMMH’. Door. Merg. En. Been.
Martien: ‘En dan hebben we straks personeel. Wat is personeel in het Frans? Personals? Ja, het is personals.’
Erika: ‘Le personnel.’ HA HA.
Martien tegen zijn gasten: ‘Ja, het warme water doet het dus niet. En dat is zo vervelend, we hebben allemaal handdoeken met bruine vlekken, weet je wel. En daar heb ik echt warm water voor nodig, anders krijg ik die vlekken er echt onmogelijk uit.’ Willen ze dit echt weten, Mart? Ik gok van niet.
Martien: ‘Ik ga wel first. Nee, wacht nog maar even einen moment. Zet ‘m anders eerst nog even on the floor in de chambre.’ Hoppa: Duits, Frans, Nederlands en Engels in de mix. Wat heeft onze Martien toch een talenknobbel, HA HA.
Wanneer er mensen op het terras zitten. Martien: ‘Nou ja, wij maken even twee minuten herrie. Ik moet gewoon even een spijker in de muur slaan, het is niet anders. En moet je luisteren, dat is gewoon niet anders. Ja weet je, wij hebben ook een leven.’ Niemand is boos op je. Echt helemaal niemand, lieverd. It’s oké.
Martien: ‘En wat ziet Claire er trouwens uit. Claire, wat heb je aan? Maxime, dit kan echt niet. Claire kan zo echt niet in de salle à manger rondlopen, ze moet een jurkje aan. Dit is echt niet chateauwaardig zo.’
Martien: ‘En dan zie ik die mooie lange dunne groene asperges. En dan denk: ik ja, waarom krijg ik die dan nooit. BON APEN TIET.’
En dan eindigen met: volgende keer in Chateau Meiland: ‘Die man lijkt zelf op een kip.’ Nu al zin in.
Door: Lilian Brijl
