Wat zou ik graag in balans zijn!
Telkens opnieuw deed Caroline een poging om zen te worden, maar het mag niet zo zijn…
Wat zou ik graag in balans zijn. Zo’n aangeharkt type, ik schreef er al eerder over, maar ben in de tussentijd niets opgeschoten. Zo’n vrouw met een rustige uitstraling die iedere week naar haar yogaklasje gaat. Die dat niet als een onneembare hobbel ziet waar ze stress van krijgt. Die op haar ademhaling let. Die niet’s ochtends voor de spiegel bedenkt dat ze dringend een sms’je moet sturen en dan met één opgemaakt oog de deur uitgaat. Die niet over haar hond struikelt en haar wang schaaft… Die… Nou ja, laat maar. Gaat niet gebeuren. Niet in dit leven.
Maar zeg nooit dat ik het niet geprobeerd heb! De allerliefste en geduldigste yogajuf op aarde, Sandra (inderdaad, haar zou ik wel willen zijn) weet hoe hard ik mijn best gedaan heb. Telkens weer. Jaren achter elkaar. Ja, ik weet heus wel dat het niet om je best doen gaat, maar om in het moment zijn en toelaten wat er ‘is’. In mijn geval zat er echter helaas niets anders op. Ik heb namelijk de souplesse van een lantaarnpaal. Een stijve hark ben ik. Gespannen, dat ook. Vaak. Snel afgeleid. Meestal. Dus ik deed mijn uiterste best.
God, ik bedoel Boeddha, wat heeft die vrouw haar best gedaan
Privélessen gaf Sandra me. In mijn woonkamer. Want in een klasje is niks voor mij. Voor ik het weet zit ik met alle negatieve vibes van de mensen om me heen, want ik heb nogal veel antennes. Bovendien schaam ik me te pletter voor mijn gehannes. Dus maakten we het zo zen mogelijk in mijn woonkamer. Met kaarsen, muziek, kussens en dekens. God, ik bedoel Boeddha, wat heeft die vrouw haar best gedaan! In het beste geval lukte het een heul klein beetje, in het slechtste kon ik na een bepaalde pose niet meer stoppen met huilen (mijn stressventiel noem ik dat, láát los die handel, ik kan het écht wel!). Dan maakte Sandra kopjes yogi thee voor me.
Toch heb ik het opgegeven. Ondanks alle toewijding. Zeker toen ik ziek was raakte ik er door van slag. Het maakte me nog angstiger dan ik toch al was. Dat lag zeker niet aan Sandra, die was heel voorzichtig met me. Toch verbaasde het me niet toen ik deze week in het Parool las dat yoga niet altijd helemaal zonder gevaar is. Begrijp me goed, ik wil absoluut niemand ontmoedigen, maar voor mezelf is dit een geruststelling. Misschien ooit weer, maar nu niet. Gelukkig weet ik dat Sandra kalm en geduldig op me wacht.
Caroline Griep is journalist en personal organizer. Ze schrijft over opgeruimd leven. In ruime zin. En over het op de rails houden van haar bestaan als zzp’er, emptynest-moeder en vrouw van 50+.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
