‘Bye Saskia, see you next week!’
Ik ben net klaar met mijn hardlooprondje als ik de advocaat tegenkom die ons destijds heeft geholpen bij het kopen van het huis.
Hij heeft natuurlijk gehoord dat ik permanent op het eiland ben komen wonen. ‘Zo, je bent al goed aan het settelen op het eiland’, zegt hij terwijl hij mijn oververhitte hoofd en ren-outfit bekijkt. We kletsen een beetje over ditjes en datjes en hij vraagt me of ik misschien ergens steun nodig heb. Dat ik altijd zijn kantoor mag gebruiken als ik in Palma ben.
Een van de belangrijkste dingen in wortelen op mijn nieuwe plek, is voor mij misschien wel het feit dat ik onverwacht word opgemerkt. Tuurlijk, ik vind het ongelooflijk belangrijk om af te spreken met mensen, om ergens naar uit te kijken. Om diepe sociale contacten op te bouwen met goede gesprekken. Maar een van de tekenen van wortelen hier vind ik toch wel dat je gezien wordt. Dat ik de meneer van de garage op een andere plek in het dorp tegenkom en dat die mij dan vriendelijk groet (dat is voor de Mallorquin overigens niet vanzelfsprekend, een begroeting op straat). Dat er een blik van herkenning is als je de supermarkt binnenkomt (nu het toeristenseizoen een beetje over is, wordt het ook wel makkelijker om te zien dat ik geen toerist ben natuurlijk).
Maar het viel me laatst ook op hoe belangrijk het is om bij je naam genoemd te worden. We kennen allemaal die vervelende, opdringerige autoverkoper die iedere anderhalve zin je naam erin gooit om de kans op verkoop te vergroten. En dat is natuurlijk zo doorzichtig dat dat juist averechts werkt. Maar laatst, bij het verlaten van de yogales, riep de juf me na: ‘Bye Saskia, see you next week.’ En ik warmde er helemaal door op. Gewoon het feit dat iemand je naam hardop uitspreekt. Zou het iets kunnen zijn als huidhonger? Naamhonger? De onuitsprekelijke behoefte om gevalideerd te worden. Kun je daarom in een groep mensen niet alle gesprekken volgen, maar het wel feilloos oppikken als jouw naam wordt genoemd, het befaamde cocktailparty effect?
Misschien is het voor mij erger. Nodiger. Ik ben helft van een tweeling, en de eerste, pak ‘m beet, 14 jaar van mijn leven was onze moeder eigenlijk de enige die ons altijd uit elkaar kon houden. En je wilt niet weten hoe frustrerend het is als je je altijd moet voorstellen. Aan de ene kant een bezienswaardigheid en tegelijkertijd zo onzichtbaar of in ieder geval ongedefinieerd. Hoe dan ook, ik vind het heerlijk. Gewoon een teken van herkenning en het noemen van mijn naam geeft me het gevoel dat ik besta. Net als vroeger, bij Cheers, de serie. Toen zongen ze het al: ‘where everybody knows your name….‘
Door: Redactie Franska.nl
