Brrrrr… voor de vierde keer al
En het wordt steeds enger. De eerste keer konden we er achteraf nog wel een beetje om lachen.
.
Negentienzoveel
Het jaar weet ik niet meer precies, maar ik weet nog wel precies waar ik was: op het eiland Kithnos in Griekenland. We waren naar de ‘hoofdstad’ gegaan om eens te kijken wat daar allemaal te beleven was. Vrijwel niets. Totdat ik opstond van het terrasje om in het mooie café een foto te maken. Begint ineens de vloer te bewegen onder m’n voeten en zie ik de kroonluchter heen en weer zwaaien. Aardbeving. Een heel end verderop in Athene was het echt heftig. Dat hoorden we ’s avonds in het hotel en daar verzekerden ze ons dat er op Kithnos nooit aardbevingen waren, waarop ik vroeg hoe het dan kwam dat het wel bovenaan in mijn ‘Hoe en wat in het Grieks’-woordenboekje stond. Achteraf drong pas tot me door dat aardbeving met een dubbele a begint, dus dat dat nog niet zo vreemd was.
Negentientweeënnegentig
Ik word ’s nachts wakker omdat het bed heen en weer gaat en ik de balken boven me hoor kraken. Probeer tevergeefs m’n man wakker te schudden. ‘We hebben een aardbeving’, zeg ik. Geen respons. En toen hield het schudden op. Gelukkig herinnerde hij zich de volgende dag vaag dat ik aardbeving had gezegd, anders had ie nooit geloofd dat die beving in Limburg ook bij ons te voelen was.
Tweeduizendzestien
’s Nachts in Verona word ik ineens wakker van het geluid van de metro. Ik herken het, heb je in Parijs ook weleens. Totdat ik wakker genoeg was om me te realiseren dat er helemaal geen metro rijdt in Verona. Meteen kijk ik of ik de lamp zie schudden: te donker dus niet te zien. Zware aardbeving in Norcia, midden-Italië. Vreselijke gevolgen voor velen en wat ik me herinner is dat er meer dan 300.000 van die grote parmezaanse kazen naar beneden waren gestort, allemaal kapot.
Negen dagen geleden
We zitten vierhoog in onze hotelkamer in Ligurië, ik even achter de laptop, m’n man zit te lezen, begint het ineens te rommelen en te schudden, de ramen rammelden als een dolle. Doodeng. ‘Aardbeving’, zeiden we meteen. Ging zo’n zeven à negen seconden door. Vijfenveertig kilometer bij ons vandaan en 4,6 op de schaal van Richter, las ik meteen op Twitter. Nadat ik een beetje van de schrik bekomen was, ging ik naar beneden om er eens even met de hoteleigenaar over te praten. Niet met de lift natuurlijk, veel te gevaarlijk. Kreeg ik uitgelegd dat het daar regelmatig schudt. Dat niemand ervan opkijkt. Dat ze tien keer zo bang zijn voor die krankzinnige Poetin en een eventuele bom op Genua. Zo ging meneer een kwartier door met een verhandeling over de Russische aartsbisschoppen, die vergeleken werden met die van Italië, de Griekse oudheid werd erbij gehaald, de Romeinen, enfin, ik was de hele beving al bijna vergeten toen hij eindelijk uitgepraat was.
En het ergste van alles?
Niks van te vinden op het Nederlandse nieuws. Want dit is dus helemaal geen nieuws. Er waren die dag op twintig plekken in Italië aardbevingen geweest, gemiddeld zijn dat er dagelijks dertig. Nooit geweten. Jij? Met andere woorden: volgend jaar gewoon weer naar Italië.
Ik wens je een rustige week. Met een najaarszonnetje erbij. Nog even lekker genieten.
Liefs van Franska
Door: Franska
