Britt moet het allemaal alleen doen
Drie jaar naar haar scheiding heeft Britt de boel weer op de rit. Dat is wat de buitenwereld ziet. Want van binnen voelt het voor Britt allemaal heel anders…
‘Het is negen uur ’s avonds en ik zit op de bank gedachteloos naar de televisie te kijken. Buiten is het koud en nat. Binnen loert de eenzaamheid vanuit alle hoeken van mijn woonkamer. Ondanks het geluid van de televisie is de stilte in mijn huis oorverdovend.
Mijn kinderen zijn dit weekend bij hun vader. Drie jaar geleden zijn mijn ex en ik uit elkaar gegaan. Na zijn vijftigste verjaardag concludeerde hij teleurgesteld dat er meer moest zijn dan het leven dat we leidden. Mijn wereld en die van onze kinderen stortte in. Want zijn vertrek kwam als donderslag bij heldere hemel.
Na al die jaren samen moest ik mezelf opnieuw uitvinden. Eerst moesten er allerlei praktische zaken worden geregeld. Een andere woning, een nieuwe volledige baan, de financiën. De kinderen opvangen. Aan mijn eigen verdriet kwam ik gewoonweg niet toe.
Hoe ik dat eerste jaar ben doorgekomen weet ik niet meer. Gelukkig heb ik veel hulp gehad van mijn ouders en mijn zus. Maar uiteindelijk moest ik zelf met alle emoties zien te dealen. Drie jaar later lijkt het alsof ik alles weer op de rit heb. De kinderen doen het goed. Ze gaan om het weekend naar hun vader, die inmiddels een nieuwe vriendin heeft.
Maar ik ben nog steeds alleen. En op zo’n avond als dit voel ik dat intens. Ik hoor stemmen bij de buren. Er wordt een verjaardag gevierd, met familie en vrienden. Zoals ik dat vroeger ook deed. Maar van mijn familie is nog maar de helft over. Het contact met mijn voormalige schoonfamilie verwatert. Ik zie ze steeds minder want het is te pijnlijk voor me. Zeker nu ik weet dat mijn ex zijn nieuwe vriendin aan hen heeft voorgesteld en zij mijn plaats heeft ingenomen.
De verjaardagen van de kinderen vier ik natuurlijk nog wel. Maar samen met mijn ex is de helft van mijn vriendenkring ook verdwenen. Dat waren toch meer de vrienden van hem. In het begin kwamen ze nog wel bij me langs, uit medelijden denk ik. Uiteindelijk zijn ze toch meer ‘loyaal’ aan hem en zie ik ze nauwelijks meer.
Het is ook allemaal anders geworden. Jarenlang deed ik van alles samen met mijn ex. Samen naar de bios, etentjes, verjaardagen, familiedingen. Nu kom ik alleen. Daar heb ik me echt toe moeten zetten. En nog steeds vind ik het verschrikkelijk om ergens alleen binnen te komen. Alsof ik gebrandmerkt ben. Mislukt als partner.
Vanaf de buitenkant lijkt het alsof ik mijn leven weer op orde heb. Vrienden vragen er ook niet meer naar. Want ik ben toch alweer drie jaar verder? En wordt het niet eens tijd voor een nieuwe liefde? Ondanks dat ik heus wel weer opensta voor een relatie draait het daten keer op keer uit op een teleurstelling. Soms word ik wakker naast een vreemde. Puur omdat ik de intimiteit zo mis.
Ik zet de televisie wat harder om het gelach en gepraat bij de buren niet meer te horen. Na een uurtje heen en weer zappen besluit ik om maar te gaan slapen. Er ligt weer een lange donkere en koude nacht voor me. Gelukkig komen de kinderen morgenmiddag thuis. Dan is er weer leven in huis. Tot ze weer voor een weekend naar hun vader gaan en ik opnieuw naar de geluiden van de buren luister.’
