Franska.nl

Waarom nemen de mevrouwen van het Voedingscentrum zichzelf zo serieus?

 

Alsof eten helemaal niet leuk is. En dat is het dus wel!

 

Om te beginnen: alleen al het feit dat het Voedingscentrum tegen alle dieetgeweld van de laatste decennia in, onvoorwaardelijk vasthield aan haar Schijf van Vijf, alleen dat al is bewonderenswaardig. Gezond eten, gevarieerd eten, niet te veel en niet te weinig, niet te zout en niet te zoet en voor de rest geen gekkigheid. Maar waarom nemen ze zichzelf nou toch zo serieus, die mevrouwen van het Voedingsbureau? Alsof eten helemaal niet leuk is. En dat is het echt wel!

 

Ik heb het centrum nu een paar keer op tv bezig gezien. Begin van dit jaar met de resultaten van een onderzoek over ‘aardappeltjes bruin bakken’ en dat de kankerverwekkende stof acrylamide vrijkomt als je ze te bruin bakt – dat ze onderzoek doen, dat snap ik heel goed, want ze moeten natuurlijk wel laten zien dat ze goed bezig zijn met de overheidssubsidies waarvan ze bestaan. Afijn, acrylamide dus. Heus niet veel, hoor, komt er vrij bij dat bakken. Maar toch maar liever even melden dat we voortaan beter bleke aardappeltjes kunnen eten in plaats van die lekker knapperige bruine jongens. Ik twijfelde niet aan haar goede bedoelingen, dat heus niet. Maar wat me opviel, terwijl die bleekscheten van gebakken aardappels vol in beeld achter haar verschenen, is dat zij keek zoals die aardappels eruitzagen: ‘n beetje vies.

 

Ik moest weer aan die aardappels denken toen ik een paar weken geleden naar Jeroen Pauw zat te kijken. Die had een leuke, frisse, jonge vrouw uitgenodigd die bloemkoolpizza’s op de markt brengt. En een mevrouw van het Voedingscentrum, waarschijnlijk om gaten in die pizza’s te schieten, want dat deed ze. Die bloemkool in die pizzabodem was tot pulp vermalen, waarschuwde ze, terwijl ‘de kracht van groenten in het volume zit’, zo wist ze vanuit de wetenschap. Veel volume wegkauwen, daar zou het kortweg om draaien volgens allerlei onderzoeken – ze gebruikte de woorden ‘wetenschap en onderzoek’ best vaak. Zie het als het wegklokken van een glas sinaasappelsap versus het eten van drie hele sinaasappels, zei ze. Na de tweede sinaasappel wil je echt niet meer.

 

Waarop het vrolijke meisje van de bloemkoolpizza’s zei dat het heus niet ging gebeuren dat ze ooit blij zou worden van een stronk broccoli en dat het leven wel een beetje leuk moet blijven natuurlijk – één-nul voor de groentepizza’s, en de lachers op de hand van de mevrouw die ze op de markt brengt. Jammer dat het de mevrouw van het Voedingscentrum maar niet lukte om over zichzelf heen te stappen en dat ze maar zuinig blééf kijken. Steeds zuiniger eigenlijk. Alsof eten helemaal niet leuk is. En dat is het dus wel!