Franska.nl

Brief aan mezelf

 

Een brief aan jezelf is meestal (ook) een brief aan anderen. Dus schreef Margreet een publieke brief, niet helemaal alleen aan zichzelf misschien.

Hee lieverd,

 

Gênant en egocentrisch… Dat zijn waarschijnlijk de eerste twee woorden die in je opkomen als je deze brief aan jezelf leest op Franska.nl. Want ik weet: je loopt niet graag met je sores te koop in het publieke domein. Bovendien, zo zul je denken, waarom van álle mensen die je een brief kan schrijven, uitgerekend jezelf?!

 

Nou, gewoon omdat ik weet dat je een papieren brief ergens in een la stopt om nooit terug te vinden, terwijl deze brief je nog wel even zal achtervolgen. Daarbij komt dat ik een boodschap aan je heb, eentje die alleen ik je geven kan. Vandaar dus.

 

Want dacht je dat ik het niet had opgemerkt dat je loopt te piekeren over het vinden van de juiste balans? Ja ja, je vindt álles leuk om te doen, wilt overal van leren, wilt niemand tekort doen. Maar wanneer heb je nou voor het laatst eens een halfuur voor je uit zitten staren? En nu niet schamper gaan lachen en denken: een half uur… Is er iemand die dat wel doet dan?! Je weet best dat wat anderen doen en vinden geen maatstaf voor je eigen handelen hoeft te zijn. Ik wéét hoe wel je vaart bij af en toe een moment van kalmte en rust zonder iets te moeten of willen. En het is pijnlijk om te zien dat al die rustmomenten, waarvan je aan het begin van het jaar nog zei dat je ze zou nemen, tussen je vingers zijn door geglipt. Je werk, de strijk, je zoon, je clubje… Alles vroeg je aandacht en de spaarzame minuten die je voor jezelf had, waren altijd een opmaat naar een volgende activiteit.

 

Dit is het moment waarop, als m’n boodschap aankomt, je ogen vochtig worden, omdat je weet dat ik gelijk heb. Je lijf doet pijn omdat het je op die manier hardhandig probeert duidelijk te maken dat een beetje tijd voor jezelf geen luxe maar noodzaak is. In plaats van ernaar te luisteren, nam je maar weer een paracetamolletje en werd je boos op de beperkingen die je lichaam je oplegt. HALLÓÓÓ!?! Waar zijn al die goede adviezen gebleven waarvan je je vrienden voorziet, als je doorhebt dat ze zichzelf voorbijrennen? Waar is je ‘gevoel van zen’ dat je uitstraalt, maar zelf vaak niet ervaart? Wanneer heb je eigenlijk voor het laatst eens even lekker zitten janken, omdat het fijn is, en je nu eenmaal niet altijd sterk hoeft te zijn? Wanneer heb je afgelopen jaar gezegd dat jij het allemaal ook even niet meer weet?

‘Waar zijn al die goede adviezen gebleven, waarvan je je vrienden altijd voorziet?’

 

En??? Begin je al te voelen? Doet deze spiegel iets met je? Durf je erin te kijken? Durf je te luisteren naar je lijf, niet als zeurende, plezier vergallende entiteit, maar als liefdevol, aandacht vragend onderdeel van jezelf? Kun je, na het lezen van deze brief, tien minuten voor je uitstaren en proberen te ontdekken wat je voelt?

 

Lieverd, ik gun je dat. Ik weet zeker dat het je goeddoet. Laat al het gevoel, dat je volgens mij al maanden loopt weg te drukken, maar toe, ook al overweldigt het je misschien. Ik weet dat je altijd weer terugkomt bij je middelpunt, hoever je ook uit het lood wordt geslagen. Laat de vermoeidheid toe. Zeg wat afspraken af. Gun jezelf tijd met jezelf, deze laatste dagen van het jaar. En spreek alsjeblieft met me af dat je in het nieuwe jaar de momenten die je voor jezelf in je agenda bouwt, bewaakt als belangrijke afspraken. Alleen dan kun je er ook voor anderen zijn…

 

Een dikke knuffel (zorg dat je die meer krijgt!) van je liefhebbende zelf.