Franska.nl

Bloedzuigertherapie?

Je moet wel heel erg wanhopig zijn om hieraan te beginnen, vindt mijn dochter.

 

Je moet wel heel erg wanhopig zijn om hieraan te beginnen, vindt mijn dochter die al onpasselijk wordt bij het idee alleen al. Ik ben er in ieder geval wanhopig genoeg voor. Alles! Als het maar helpt en als de pijn maar overgaat. Want wat begon met een pijnlijke knie die almaar pijnlijker werd en na veel soebatten met de huisarts door de orthopeed werd gediagnosticeerd met artrose – alleen niet erg genoeg om iets aan te doen dus tot over een paar jaar – straalde de pijn na een half jaar mank lopen uit naar mijn rug en achillespees. Dus ja. Inderdaad alles! Als die pijn maar overgaat.

 

Het heet hirudotherapie en voor wie dat niets zegt mag het woord hirudo worden vervangen door bloedzuigers, et voilà. De therapie is al eeuwenoud, wordt in bijvoorbeeld Duitsland ook in ziekenhuizen toegepast en werkt als een trein tegen pijnklachten. Maar het idee om een bloedzuiger op je lijf te laten zetten die zich daar vervolgens uitgebreid en zolang het hem goed dunkt tegoed mag doen, is niet iets om naar uit te zien. Het voelt een beetje alsof je in de brandnetels valt, volgens de kleine Russin die de therapie geeft. En inderdaad is dat het enige. Dat en heel veel bloedverlies, wat ook precies de bedoeling blijkt te zijn als je de doorbloeding goed op gang wilt brengen en oud zeer en opgekropte ellende wilt afvoeren.

 

Ik moet mezelf inprenten dat ik de beestjes dankbaar moet zijn voor de cocktail van enzymen en ander goed spul die ze al zuigend bij me achterlaten – want met name die stofjes zorgen voor de genezing. En ik hoef natuurlijk niet te kijken – wat ik ook niet doe. Ook niet als ik het laatste beestje na anderhalf uur naar beneden voel glijden, ten teken dat hij zijn galgenmaal beëindigd heeft.

 

Daags na dit bacchanaal sta ik – inmiddels uit macht der gewoonte – voorzichtig en met mijn gewicht op mijn ‘goede’ been op. Zou het? Het zal toch niet? Mijn knie zingt me alvast zachtjes toe nu het scharnieren minder schuurt. En mijn achillespees? Het zou natuurlijk te gek zijn als hardnekkige blessures als deze met één behandeling over zijn. Maar dat het al beter gaat – veel beter zelfs – staat vast.

 

Nou zal ik niet zeggen dat ik me verheug op het vervolg dat over een week gepland staat. Maar het is niet langer de wanhoop die me drijft, maar het geloof dat deze beestjes net zo heilzaam zijn als er over hen wordt beweerd. Als ik niet uitkijk, ga ik ze nog een beetje zielig vinden omdat ze mijn genezing met hun leven bekopen.