Lieve, zieke Wieke,
Jij hebt corona inmiddels gehad, tenminste je bent twee weken ziek geweest en de verschijnselen wijzen op corona.
Hoe wordt in jouw vriendenkring met corona omgegaan? Neemt iedereen deze pandemie echt serieus of ken jij mensen die nog steeds denken dat een groot coronafeest een goed idee is?
Jij woont in Amsterdam, in een druk stuk van de stad. Hoe is het leven om je heen veranderd?
Je moeder en ik zijn veel thuis in het jou zo vertrouwde Ouderkerk aan de Amstel. Als je nu over straat loopt, is het nog stiller dan anders. Mijn contacten gaan over het algemeen via WhatsApp of telefoon, een enkele keer via Zoom. Je moeder heeft vanmorgen een kringgesprek met de hele klas gevoerd via Zoom. De kinderen vonden het raar, sommige eng, maar vooral heel erg leuk om elkaar te zien. Niet door elkaar praten was een te grote opgave, gelukkig is er de mute-knop.
Jij vindt het niet zo’n goed idee dat wij veel mantelzorg verlenen, maar mijn schoonmoeder kan niet zonder boodschappen (en eigenlijk ook niet zonder aandacht), dus verzorgen wij haar.
In de kranten wordt – met name vandaag – veel aandacht geschonken aan het feit dat mensen met andere aandoeningen dan corona noodzakelijkerwijs verwaarloosd worden. Dat is soms wel erg triest. Een vriendin van ons en van onze leeftijd heeft echt zeer dringend haar volgende chemokuur nodig, en pas na dagen bellen en zeuren is het haar gelukt om die te krijgen. Maar of de noodzakelijke operatie ook doorgaat?
En natuurlijk zijn er bij ons in de buurt ouderen die echt hulp en aandacht nodig hebben in deze bijzondere tijd. Wij proberen met andere buren daar zoveel mogelijk tijd aan te besteden.
Netflixen? Jazeker, ik ben aan het tweede seizoen van The Crown begonnen en geniet ervan. Maar wij hebben ook genoten van Troost TV afgelopen week. We missen DWDD nu al. Ach, en boeken genoeg. Het is vooral de onzekerheid hoe lang dit nog gaat duren, die heel onprettig is.
Beterschap en tot gauw, corona volente.
Liefs van
Je vader.
Dag gezonde maar in de risicogroep vallende vader,
Vaak ben ik eigenlijk de nuchterste van mijn vriendengroep hierin, degene die altijd zegt dat het wel mee zal vallen. Dat ik een maand geleden op Bali nog precies dat zei, lijkt nu wel een eeuwigheid geleden. Toen was net de eerste besmetting in Nederland en dacht ik dat het wel zou overwaaien; het bleef een ver-van-m’n-bedshow en ik dacht dat het ons land bespaard zou blijven.
Dat was ook wat in mijn vriendengroep toen nog de gedachte was. Dat is inmiddels wel veranderd, en — op een enkele uitzondering na — nemen we het allemaal heel serieus. Die uitzondering spreken we er dan ook op aan, want een risico nemen, daar is het nu niet de tijd voor.
Het grappige (bij gebrek aan een beter woord) vind ik dat juist de ouderen het er moeilijker mee lijken te hebben. Zoals jij weet was ik behoorlijk geïrriteerd toen jullie voor een zinloos klusje alsnog de stad inreden. Mantelzorg verlenen is natuurlijk goed en heel lief dat jullie dat doen, maar aan jezelf denken en je eigen gezondheid vergeten moeders en jij nogal vaak. Zorgen die jullie om oma maken, hebben mijn broer en ik natuurlijk ook voor jullie.
De eenzaamheid die veel ouderen nu treft is natuurlijk heel erg. Gelukkig zie ik veel initiatieven om me heen van vrijwilligers die een luisterend oor willen bieden. Telefonisch dan, hè.
Trots ben ik dat jullie op jullie leeftijd (grapje natuurlijk) dingen als WhatsApp en Zoom onder de knie krijgen. Telefoon en laptop zijn nu ook mijn voornaamste communicatiemiddelen. Wordt de volgende taak om oma ook te leren WhatsAppen? Zal veel schelen in slapeloze, zorgelijke nachten voor broerlief en mijzelf.
Liefs,
Je corona-survivende dochter
