Beste Johan Derksen,
U gaf een update, dus ik ook. Want natuurlijk was er een napraat over de kaars-kwestie.
U nuanceerde, maar waarschuwde al: excuses zouden uitblijven. En ook gaf u in de stand up-teaser met Wilfred al aan dat u ‘gelukkig goed tegen kritiek kan’, waarmee u zichzelf in de slachtofferrol plaatste.
U legde uit waarom u met dit vreselijke verhaal was gekomen en dat sprak heus voor u. We leven in een woke-tijdperk waarin iedereen elkaar de maat neemt en we altijd naar de ander wijzen in plaats van naar onszelf. Omdat u niet zo wilde zijn, stak u ook uw hand in eigen balzak en viste u een verhaal uit de oude doos. Om Johnny de Mol te laten weten dat hij niet alleen was. Zoiets. Maar in plaats van de kwetsbare confessie miste uw poging zijn doel. Behoorlijk.
Wat aan mij blijft knagen is dat u eergisteren nog zei dat de kaars ‘ingebracht’ was en vertelde dat je voor zo’n vergrijp nu een gevangenisstraf zou kunnen krijgen. Gisteravond was de kaars ineens alleen tussen de benen geplant (ook vreselijk, maar toch net iets minder traumatisch); dat lijkt me nou niet iets waarvoor je in de boeien gesmeten wordt. Ik laat het maar gaan welk verhaal waar is. Ik hoop het laatste, heus. U heeft veel woorden in uw vocabulaire, maar sorry zit daar niet bij. Als een mokkige kleuter zat u met de armen gevouwen te weigeren om excuses te maken. Dat zou hypocriet zijn, zoveel jaren later. Maar een sorry voor de wijze waarop het verteld was en een kleine mea culpa van het lachkanon op eigen rechts, was dat nou echt zo moeilijk?
Beeld: RTL
Door: May-Britt Mobach
