Barst je altijd meteen in huilen uit? Dat is dus hartstikke goed nieuws
Zielige films of zielige reclames, ik ben er echt zó geen held in. Geen enkele Disney-film doorsta ik traanvrij, bij de reclames van het Wereld Natuur Fonds of Stichting Dierenlot ben ik ook meteen aan het snotteren.
Alles met dieren eigenlijk. Werkt heel duidelijk op m’n traanzenuwen. Maar ook als ik heel blij, kan ik ook wel janken. Van blijdschap dus, gelukkig. Of mooie muziek. Nog erger; mooie muziek die je live ziet. Een prachtig boek. Pff, zelfs een bijzonder mooie foto of poster kan me aan het huilen krijgen. Vond ik vroeger altijd super schandelijk, dat snelle huilen. Maar hooo eens even, dat is dus helemaal nergens voor nodig.
Want — je raadt het al — er is weer eens onderzoek gedaan. Wat volledig in mijn voordeel uitpakt, want als je snel huilt is dat een heel goed teken: dan ben je schijnbaar emotioneel superintelligent. Dat vermoeden had ik natuurlijk altijd al (oké, eerlijk gezegd heb ik nog nooit echt veel over m’n emotionele intelligentie nagedacht), maar altijd fijn als die onderzoekers met goed nieuws naar buiten komen. Grappig dat het onderzoek ook nog even aanhaalt dat negatieve mensen denken dat snelle jankers hun gevoelens niet onder controle hebben en dat dat dus niet waar is. Lekker voor jullie, negatievelingetjes.
En het onderzoekje haalt ook nog even aan dat je moet voorkomen zelf in die negativiteit terecht te komen. Door, surprise surprise, je emoties de vrije loop te laten. Want ja, binnenvetters worden daar vaak niet zo gelukkig van en wij onwijs emotionele volwassene mensen janken alles er gewoon uit. Lucht oprecht op, niet? Een goed potje huilen kan zo fijn zijn. Psychologen zijn het er trouwens mee eens, dat issues verwerken en over bepaalde dingen heenkomen makkelijker wordt wanneer je af en toe dat traantje toelaat.
Maaarrrr er is meer. Vanaf nu dus alleen nog maar huilend het leven door, want dat regelmatig huilen vermindert ook je stresslevel. Zit één voorwaarde aan, want het moeten wel emotionele tranen zijn. Tranen van de wind tellen dus niet mee, want die bestaand voor 98 procent uit water en bevatten dus geen stresshormonen. Dusse, sla die borrel vanavond maar over. Vanavond gaan we met z’n allen The Notebook kijken, héél veel huilen (oké, met die borrel dan) en dan zijn we morgenochtend van alle stress verlost. Lijkt me een puik plan.
Door: Wieke Veenboer
Wieke Veenboer woont in Amsterdam. Ze is een graag geziene gast in de Amsterdamse horeca en probeert af en toe zelf een keukenprinses te zijn. Ze houdt van reizen, verslindt boeken maar speelt ook Netflix uit.
