Franska.nl

 

‘Mijn schoonmoeder overleed bijna drie jaar geleden na een kort ziekbed, wat al met al nog best plotseling was. Na haar overlijden viel mijn schoonvader, met wie ze meer dan vijftig jaar samen was geweest, in een zwart gat. Om zijn verdriet een klein beetje minder schrijnend te maken stelden we voor om hem twee keer in de week te halen om bij ons te komen eten. Mijn schoonzus maakte eenzelfde afspraak met hem, zodat hij in ieder geval vier avonden aanspraak en goed te eten zou hebben. Ook de boodschappen verdeelden mijn man en schoonzus onderling en daarnaast werd er thuiszorg voor hem geregeld en een abonnement op een alarmknop.

 

Alle goede bedoelingen ten spijt, is dit bij lange na niet genoeg. Hij is fors meer gaan drinken sinds mijn schoonmoeders dood waardoor zijn diabetes behoorlijk erger is geworden en zijn hart is verslechterd. Inmiddels worden wij of mijn schoonzus om de haverklap ‘s avonds laat of ‘s nachts door hem gebeld omdat hij gevallen is en niet meer overeind kan komen. Dat zijn toestand onhoudbaar aan het worden is wil hij niet horen. Zelf vindt hij dat hij nog prima op zichzelf kan wonen, en dat hij fors aan de drank is ontkent hij uiteraard in alle toonaarden.

 

Mijn man en schoonzus hebben inmiddels een paar keer met hem gesproken en erop aangedrongen dat hij zich laat inschrijven voor een aanleunwoning, maar hij weigert pertinent om ook maar een millimeter mee te buigen. De noodknop die ze voor hem hebben laten installeren gebruikt hij liever niet omdat hij van mening is dat zijn kinderen de plicht hebben om voor hem te zorgen. Mijn schoonzus is aan het einde van haar Latijn en haar geduld met hem is op. Mijn man blijft schipperen. Enerzijds uit medelijden met zijn vader, anderzijds omdat hij niet het type is om met de vuist op tafel te slaan.

 

En toch zal hij precies dat moeten gaan doen. De avonden dat mijn schoonvader bij ons eet zijn een opgave geworden omdat hij zelfs niet meer de moeite neemt om aardig of fatsoenlijk te zijn. Als ik de kans krijg, smeer ik ‘m. Maar mijn man telkens aan zijn lot overlaten voelt ook niet goed. Het suddert en ettert maar door, deze toestand. Iedereen heeft er last van. Alleen mijn schoonvader lijkt zich nergens iets van aan te trekken. Mijn schoonzus is inmiddels zo ver dat ze zich niet meer laat gijzelen door hem. Ze hoopt daarmee te bereiken dat hij een verhuizing naar een zorgomgeving toch zal gaan overwegen. Mijn man worstelt nog steeds. Dat dat zijn weerslag op ons huwelijk heeft laat zich raden. Maar net zomin als mijn schoonvader laat ook mijn man zich niet dwingen en dat is een verdomd dilemma.’

 

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Anky’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.