Ankie adopteerde de dochter van haar overleden vriendin
‘Die belofte had ik gedaan, maar ik had nooit gedacht dat het zover zou komen.’
‘Ze was zwanger geraakt van een vakantieliefde, mijn vriendin. Een bloedmooie Israëliër die vet getrouwd was en vader van een hele kudde kinderen, zoals ze dat zei. Ze heeft de man nooit verteld van haar zwangerschap. Al besloot ze vrijwel meteen om het kindje te houden, want op haar leeftijd – ze was bijna vijfendertig toen – lag het ‘relatiemateriaal’ sowieso al niet voor het oprapen en mocht er toch iemand voorbijkomen, dan was het nog maar de vraag of die kinderen wilde.
Ze vroeg mij om bij de bevalling te zijn. Ik was immers al twee keer moeder, dus ik kon haar vast en zeker bijstaan in het uur U. Ik was vereerd en ruimde mijn agenda ruim voor en ver na de uitgerekende datum leeg. Toen haar dochtertje het levenslicht zag huilde ik tranen met tuiten van ontroering en ja, natuurlijk wilde ik de peetmoeder en suikertante van dit prachtige meisje worden! Maar toen, na een paar weken, kwam de vraag of ik me over haar dochter zou ontfermen als zij zou komen te overlijden. Die kans was weliswaar verwaarloosbaar, maar stel je voor dat ze niets zou regelen en er een rechter aan te pas zou moeten komen. ‘Helemaal eens’, wat mij betreft. Ik zou voor de zekerheid nog even met mijn man overleggen.
De dag dat we naar de notaris waren geweest om alles vast te leggen, dronken we een fles champagne leeg om het geluk een handje te helpen. Precies vier jaar later kwam het bericht: darmkanker, uitgezaaid, terminaal. Ze was radeloos, mijn vriendin. Ontroostbaar, in paniek, boos, intens verdrietig. Vrijwel meteen vroeg ze of wij, mijn man en ik, onze belofte wel zouden nakomen om ons over haar dochtertje te ontfermen als zij er straks niet meer zou zijn.
Amper een half jaar later haalden we haar op. Een meisje van nog geen vijf, verweesd, ontheemd, moederziel alleen. ‘s Nachts hadden we ervan wakker gelegen hoe dit moest. Onze eigen kinderen waren bijna op de leeftijd om te gaan studeren en nu begonnen we weer van voor af aan en dat hadden we ons toch echt niet zo voorgesteld. Heel even speelden we met de gedachte om op onze belofte terug te komen, maar een moeder in doodsnood leg je uiteindelijk geen strobreed in de weg.
Ze is inmiddels in de puberteit. We hadden heftige periodes met haar en net zo veel dierbare momenten. Inmiddels zijn we zo met haar vergroeid dat we soms vergeten dat wij niet de biologische ouders zijn. Als we alles van tevoren hadden geweten was ze misschien nooit bij ons terecht gekomen, maar we hadden geluk met haar. De herinnering aan haar moeder is verwaterd. Ze heeft een foto nodig om zich haar gezicht te herinneren. Soms komt ze dan bij ons om tegen ons te zeggen dat ze maar boft dat ze hier mocht opgroeien. Dan zeggen wij dat wij ook geboft hebben.’
Ankies naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
