Als je ooit hulp nodig hebt…
Het werd me ooit uitgelegd bij een reanimatiecursus. Wanneer je hulp nodig hebt van iemand, terwijl jij zelf eerste hulp verleent, moet je zo specifiek mogelijk zijn.
Dus in plaats van: ‘kan iemand 1-1-2 bellen?’ vraag je: ‘jij in die rode trui, bel 1-1-2’. Dan voelt iemand zich direct aangesproken en gaat tot handelen over.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor iemand die verdriet heeft of door een rottige periode gaat. De vraag ‘hoe gaat het met je?’ is veel te groot. En hoewel heel goed bedoeld, bijna onmogelijk om te beantwoorden. Dus helpt het om de vraag kleiner te maken. ‘Hoe voel je je vandaag?’ is specifieker en daarom eenvoudiger. En bovendien staat het ook lichtpuntjes toe.
En zo gaat het ook met je hulp aanbieden aan iemand. Hoe vaak heb ik de afgelopen periode niet gehoord: ‘laat me weten als ik iets voor je kan doen hè?’ En hoewel je op zo’n aanbod braaf ja knikt, laat je op het moment dat het nodig is niks van je horen. Als je huilend opgekruld op de bank ligt komt het gewoon niet in je op om je telefoon te pakken en je denkbeeldige Rolodex af te gaan wie je kunt bellen om je te komen redden. Al helemaal niet wanneer je bent opgevoed met de boodschap dat je geen gedoe mag veroorzaken.
Dus dit heb ik erbij geleerd in deze ronde tegenslag: wees zo specifiek mogelijk in het aanbieden van je hulp. Stel geen vraag. Zeg: ik kom maandag voor je koken. Of: we gaan woensdag wandelen. Je dringt jezelf niet op, echt niet. Want accepteren of afslaan lukt nog net als je eraf ligt. Zelf een plan verzinnen is dan gewoon te veel.
En toch ging ik zelf ook bijna de fout in laatst. Ik was naar een opening van een galerie, hier in Palma. Voor mij een superleuke gelegenheid om nieuwe mensen te leren kennen hier op mijn nieuwe eiland. Zo trof ik ook een jonge vrouw die, net als ik, onlangs naar het eiland was verhuisd. Ook alleenstaand. Maar zij had nog twee jonge dochters. We raakten in gesprek en ze vond de nieuwe start heel zwaar. Kende hier nauwelijks nog iemand en had dus geen steun. Bijna hoorde ik mezelf bij het afscheid zeggen: ‘Nou, als je ooit hulp nodig hebt….’, maar ik verbeterde me snel. ‘Zullen we volgende week koffie drinken in een leuke speeltuin voor de meisjes? Dan kan jij even uitrusten, kunnen wij kletsen terwijl de kids zich vermaken.’ Dankbaar keek ze me aan. ‘Dit was precies wat ik nodig had’, zei ze. I know.
Door: Redactie Franska.nl
