Allergisch voor correcties in de kantlijn
En praten in weken, dat ook…
Ik weet ook dat het aan mij ligt. Enorm. Ik ben potdikke bijna vijftig en als iemand zegt dat ze iets in week 16 geplaatst willen zien, schiet ik in de vlekken en begint het grote ratelen in mijn hoofd. Een week heeft 52 weken, dus bij 26 zitten we ongeveer in juni dus dan zal week 16 ergens in april zijn? Ik check dan mijn digitale agenda, maar die geeft ook geen weken aan en dan zucht ik. Enigszins verlicht omdat een beetje moderne meid gewoon niet meer in weken kan denken (als de digitale agenda het ook al niet doet…) en anderzijds omdat ik het ook een tikje sneu vind van mezelf dat ik vervolgens toch vraag om een exacte datum omdat ik, nou ja, gewoon niet zo goed in weken ben.
Nog iets sneus van mezelf. Correcties in de kantlijn. Er is weinig dat me lulliger laat voelen dan dat. Ten eerste staat het er meestal piepklein, want mensen die correcties in de kantlijn kunnen uitvoeren zijn meestal jong en kunnen het prima af met lettergrootte 10. Ik heb mijn Calibri standaard op 18 staan en zelfs dat vind ik aan de kleine kant. De kanttekening groter maken lukt niet. Mij althans niet. De tekst vergroten ook niet. Ik hoef nog net geen screenshots te maken van het document om het vervolgens op mijn telefoon op te kunnen blazen, maar het scheelt niet veel. Vervolgens zou ik het liefst op een knop drukken om de voorgestelde wijzigingen door te voeren, maar ook dat lukt me niet. Dus als een blind molletje zit ik op hoop van zegen de suggesties van de kantlijncorrector (is er nog íemand die aan Scrabble doet?) door te voeren en hopen dat onze eindredacteur Maartje alle stippeltjeslijnen en pijltjes kan wegtoveren. Doet ze waarschijnlijk met één druk op de knop. Zij wel.
Door: May-Britt Mobach
