Franska.nl

Ik begon ermee toen ik drie jaar was en ik hoor het mezelf nog zeggen tegen mijn vriendje Dirk-Jan: ‘Ga je mee weglopen?’ We staken verboden straten over en eindigden bij de drogist van wie je altijd een snoepje kreeg. De drogist stuurde iemand met een briefje naar mijn moeder. In mijn eentje door het bos dwalen, bij ons huis, vond ik geweldig. Onderweg bedacht ik dan dat ik door boeven achterna gezeten werd. Ik kon het echt heel spannend maken, zo’n bostochtje in mijn uppie. Mijn eerste vakantie alleen… wat een feest. Zeven weken Engeland zonder mijn ouders. Mijn vader had wel voor gezinnen gezorgd waar ik mocht logeren, maar toch. Een jaar later weer, maandenlang naar Frankrijk. Goed voor de taal. Ook voor andere dingen, zoals je handhaven in een onbekende omgeving met wildvreemde mensen. Nog weer later alleen naar Oost-Afrika, ik had de tijd van mijn leven, met waardevolle ontmoetingen.

Die ervaringen maakten dat ik wel pap lustte van in mijn eentje op reis gaan. Ik vond het doodgewoon en keek verbaasd als mensen zeiden: ‘Alleen?’ Juist fijn, om aan niemand verantwoording schuldig te zijn. Geen gedoe over ‘wat zullen we vandaag doen?’ ‘Maar dan moet je alleen aan een tafeltje eten!’ sprak een vriendin ontzet, toen ik zei dat ik een weekje Spanje had geboekt. Ja, uiteraard, maar wat zou dat? Ik ging altijd zo zitten, dat ik het hele restaurant of eetzaal goed kon overzien. Gratis toneel. 

Ook later, hoog en breed getrouwd, vond ik het fijn om af en toe een week voor mezelf te hebben. Juist in de tijd dat de kinderen jong waren en veel aandacht nodig hadden, smeerde ik ‘m weleens naar een zonnig oord. Man paste dan op. Zelf had hij die behoefte totaal niet, maar dat hij begreep dat ik het nodig had, vond (en vind) ik super. Het puur met jezelf moeten rooien heeft zoveel voordelen.

Ik denk weer eens fatsoenlijk (en ononderbroken) na over zaken die me bezighouden. Ik hou ervan en ik kan het jullie aanbevelen. Het hoeft niet in een ver buitenland, een rondje om het IJsselmeer fietsen in je eentje kan ook. Terwijl ik dit opschrijf denk ik: ‘Goh, heb ik nog nooit gedaan, ooit moet ik dat eens doen!’ Alleen op stap is wat mij betreft een soort make-over voor mijn gedachtengoed, dat altijd zo in de hoogste – vaak ongezonde – versnelling staat.