Alleen maar verliezers
Quirine en Carlijn waren elkaars beste vriendinnen. Tot Carlijn een keuze maakte waar Quirine het echt niet mee eens was…
‘Als ik langs een terras loop zie ik twee vriendinnen zitten. Ik hoor ze lachen terwijl ze naar iets op hun telefoon kijken. Met een knoop in mijn maag loop ik door. Zo zat ik een jaar geleden ook nog met Carlijn, mijn beste vriendin. Maar dat is nu voorgoed verleden tijd.
Carlijn en ik waren sinds de kleuterschool elkaars beste vriendinnen. Zelfs toen we allebei naar een andere middelbare school gingen zagen we elkaar bijna dagelijks. We wisten alles van elkaar en zijn samen volwassen geworden. Toen we ooit in Azië aan het backpacken waren hebben we zelfs samen een tatoeage gezet. Onze vriendschap was voor altijd en daar zou nooit iemand tussenkomen.
Zelfs mijn toekomstige man moest eerst door Carlijn worden goedgekeurd. We maakten er grapjes over maar we waren er stiekem best wel serieus in. Het kon toch niet zo zijn dat een man onze vriendschap in gevaar zou brengen? Terwijl ik al jaren gelukkig was met mijn gezin wilde het met Carlijn maar niet zo lukken met de liefde. Iedere keer hoopte ze dat een nieuwe vlam wel een blijvertje zou zijn, maar ze werd dan toch weer teleurgesteld.
Maar de tijd tikte door en haar kinderwens groeide. Toen ze 37 was leerde ze op een feestje Noah kennen. Een aardige kerel die werkelijk dol op haar was. Ze woonden als snel samen en na een jaar werd hun dochtertje Fiene geboren. Maar ondanks de geboorte van het meisje was Carlijn niet gelukkig. Ze was dol op Fiene maar ze wist niet zeker of ze met Noah oud wilde worden. Misschien was ze te snel in weer een nieuwe relatie gestapt. Was haar kinderwens soms te groot geweest en was ze daardoor minder kritisch? Ze had daarom vaak ruzie met Noah, die maar niet begreep wat hij verkeerd deed. Uiteindelijk gingen ze uit elkaar toen Fiene pas twee jaar oud was.
Maar van een goede scheiding was geen sprake. Noah leerde na een tijdje iemand anders kennen en daar had Carlijn ontzettend veel moeite mee. Ze wilde haar dochter niet delen met de nieuwe vriendin van haar ex. Waar ze maar kon, zat ze Noah dwars. Als Noah hun dochter op kwam halen dan had Carlijn altijd een excuus om haar niet mee te geven. Fiene was te moe of het meisje zou niet met haar vader mee willen. Soms zorgde Carlijn er zelfs voor dat Noah voor een dichte deur stond.
Ik heb het er talloze keren met Carlijn over gehad. In het begin snapte ik best dat ze het lastig vond om de kleine Fiene bij haar vader achter te laten. Maar Noah was zo lief voor haar en deed het heel rustig aan met zijn nieuwe vriendin. Het duurde zelfs twee jaar voor hij met haar ging samenwonen. Fiene stond voor hem altijd op nummer 1, maar op den duur wilde hij wel dat ze aan haar stiefmoeder zou wennen. Maar daar probeerde Carlijn dus een stokje voor te steken.
Mijn beste vriendin veranderde langzaam maar zeker; ik herkende haar nauwelijks nog, zo boos en verbitterd werd ze. Als ik haar erop wees dat Fiene ook het kind van Noah is en zij hun dochter niet bij haar vader weg mag houden werd ze woest. Ik snapte er toch zeker niks van, met mijn fijne gezinnetje. Het was alsof ze mij een klap in mijn gezicht gaf. Wie was deze vrouw? Mijn beste vriendin, iemand van wie ik hield alsof het mijn zusje was.
Ik wilde het eerlijk gezegd ook niet snappen want ik zag wat er gebeurde: Carlijn wilde niet dat haar dochter een band met haar vader had. Ze hield haar kind bewust bij hem weg en was niet van plan om daarmee te stoppen. Hoe pijnlijk het ook was, ik heb haar op een gegeven moment gezegd dat ik het daar echt niet mee eens was en bang was voor de ontwikkeling van Fiene.
Sindsdien heb ik haar niet meer gezien. Soms spreek ik Noah even en dan hoor ik dat de situatie nog steeds niet is veranderd. Er zijn hier dus alleen maar verliezers en dat doet me pijn. De kleine Fiene is de dupe van het nare gedrag van haar moeder en het lukte Noah en mij niet om haar op andere gedachten te brengen. Mijn beste vriendin ben ik nu kwijt en daar heb ik nog steeds heel veel verdriet van. Ik mis haar verschrikkelijk om wie ze was maar niet om wie ze is geworden.’
