Alba’s moeder had het al over op kamers gaan toen ze nog achttien moest worden
‘Toen ik eindelijk de deur uit was snapte ik haar aandringen’
‘Mijn moeder had het al over op kamers gaan toen ik nog achttien moest worden en notabene nog in 5 vwo zat. Ik zei weleens voor de grap dat ik dat prima vond zolang zij ervoor betaalde, want hoe dacht ze dat ik me een kamer kon permitteren met mijn horecabijbaantje? Nee, zei ze dan, dat bedoelde ze niet. Ze bedoelde dat ik er vast en zeker naar uitzag om op kamers te gaan als ik naar de universiteit ging. ‘Zullen we eerst maar even mijn diploma afwachten?’ zei ik dan. Dan zouden we daarna wel verder zien.
Vanaf het moment dat ik geslaagd was kwam het onderwerp kamers behoorlijk vaak ter sprake. Het gevoel dat mijn moeder me weg wilde hebben was niet fijn, want in mijn beleving hadden we het best goed samen. Toen ik dat aan haar vroeg zei ze dat we het zeker goed samen hadden maar dat het toch ook niet de bedoeling kon zijn dat kinderen tot hun vijfentwintigste thuis bleven wonen, wat ze tegenwoordig vaak hoorde. ‘Vijfentwintig? Mam! Ik ben negentien en dat zijn nog heel wat jaren te gaan tot vijfentwintig.’ Het was bij wijze van spreken, zei ze. Kinderen hoorden gewoon uit te vliegen en ouders hoorden op een gegeven moment niet meer te weten wat kinderen uitvraten en hoe lang ze ’s nachts wegbleven en daarom was het goed om fysiek los te komen van elkaar op het moment dat een kind ging studeren.
Hoewel de kamers niet voor het oprapen lagen kon ik na de ontgroening wonder boven wonder terecht in een verenigingshuis omdat ik met vlag en wimpel door de ballotage was gekomen. Mijn moeder was dolblij toen ik thuiskwam om haar te vertellen dat het moment daar was dat ze van me verlost zou worden. Zo moest ik dat niet uitleggen, vond ze. Maar dit was wel een gezonde ontwikkeling. Ze hielp me met het grootste plezier verhuizen.
Daarna viel het kwartje. Ze zou haar huis – mijn ouderlijk huis – in de verkoop doen en bij haar vriend intrekken die in een uithoek van Zeeland woont. Zo hield ze geld over en kon ze ook stoppen met werken. Ze dacht dat ik dat wel zou begrijpen, toch? Ze had zich immers al die jaren uit de naad gewerkt om het mij aan niets te laten ontbreken en nu was het haar tijd. Ik zei dat ik het begreep. Maar wat ik niet begreep is dat ik blijkbaar zo’n blok aan haar been was geweest. Per slot van rekening was het ooit háár keuze om mij in haar eentje en bewust ongehuwd te krijgen en had ik nergens om gevraagd.’
Er is dus veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een verhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
