Franska.nl

 

Sinds ik op de Veluwe woon, draai ik mijn hand niet meer om voor een flink potje sturen. Sterker nog, een weekje geleden moest ik in Hilversum zijn en dacht ik: “Jakkes, ben ik er nu al, ik zat net zo lekker!”

 

Maar dan afgelopen dinsdag. Ik had een interview in Venlo. Eigenlijk had ik bedacht dat we dat gewoon lekker easy via Teams of FaceTime zouden doen, maar de geïnterviewde vond het toch prettiger om me live te ontmoeten. En eerlijk gezegd vind ik dat zelf ook leuker, alleen staat mijn agenda het niet toe.

 

Nou had deze dame wel echt een heftig verhaal te vertellen, dus dacht ik hup Marianne, gewoon in die auto stappen.

 

Het weekend ervoor merkte ik het al… ik heb geen zin

Ik zag op tegen mijn werkweek, terwijl ik dat normaal gesproken nóóit heb. He-le-maal naar Limburg, echode er steeds door mijn hoofd. Maandag halverwege de dag toetste ik alvast de route in. Dan kon ik bepalen hoe vroeg ik van huis moest. Ik hield mijn hart vast. 2 uur? 2,5 uur?

 

Ik viel bijna van mijn stoel! De locatie waar ik moest zijn, was ‘maar’ 1 uur en 31 minuten rijden. Terwijl als ik naar mijn vader in Noordwijk cross, ik minimaal 1 uur en 36 minuten onderweg ben. Ohhh, dat valt mee!

 

Maar de volgende dag onderweg, valt het helemaal niet mee

Gezien ik precies nooit richting Limburg rijd, ken ik alle snelwegen niet. De wegen zijn lang en saai. En het is ook nog eens druk. Na 45 minuten rijden heb ik het al helemaal gehad. Terwijl weet je nog, Hilversum? Dat is 54 minuten rijden vanaf mijn huis. Dat deed ik zingend. En ik baalde toen ik er was.

 

Nu voel ik mijn energielevel zakken. Als het ook nog begint te regenen, is het feest compleet. Bah. Wel vraag ik me verbaasd af waardoor het komt. Ik hou toch van autorijden? In mijn gedachten ga ik de rit naar Noordwijk even na. Ik heb die route al wel 100x gereden. Nouja, dat is overdreven, maar wel vaak.

 

Ik weet precies; eerst het stukje door het bos. Dan een mooie, bossige n-weg, nog steeds prachtig om te rijden. Op de A28 ken ik elk bochtje en elke afslag. Ik weet waar in juni de heide mooi paars is en waar in de herfst de bladen het meest roestachtig oranje zijn.

 

Ook heb ik herinneringen bij sommige afslagen: daar kun je lekkere chocolademelk drinken. En als er file staat, kun je bij afslag X zo hoppatee tussendoor piepen. En oh, goed opletten, bij viaduct Y staan ze vaak te flitsen!

 

Ik heb zoveel herkenningspunten, dat de weg nooit saai is

Naar Limburg doe ik maar wat. Ik rijd blind op mijn navigatie en voel niet de ruimte om omme heen te kijken. Het is echt plichtmatig gas erop om zo snel mogelijk van A naar B te komen.

 

Ik hou me vast aan mijn plan om in Venlo lekker Indiaas te gaan eten. Het was zó ver weg vond ik, dat ik mezelf op een etentje trakteer. Op mijn tandvlees kom ik na stipt 1 uur en 31 minuten sturen aan. En dan moet ik straks óók nog in het donker terug…

 

De terugweg is alweer heel anders

Ik heb een superleuk interview gehad en ik heb mijn buikje rond gegeten met verrukkelijk Indiaas eten. Het is gestopt met regenen en omdat ik eerst heb gegeten, zijn de files inmiddels opgelost. Tuurlijk is het donker, het is midden in de winter, maar het stoort me niet.

 

Ik zet een ontspannen muziekje op en cross lekker naar huis. Ook gewoon in 1 uur en 31 minuten, maar nu gaat de tijd voor mijn gevoel veel sneller. Wat is dat toch met afstand en tijd? Het is allemaal zo relatief.

 

Ik weet nog dat ik voor het eerst naar Amerika vloog. Een vlucht van maar liefst 13 uur. Ohhhmy, ik bestierf het al voor ik het in vliegtuig stapte. Ik had stevige voorzorgsmaatregelen genomen; van vele films downloaden tot boeken meenemen en mijn meditatieapp. Natuurlijk was het lang, maar niet onoverkomelijk lang.

 

Een paar maanden later vlieg ik naar Griekenland

4 uurtjes, that’s it! Na 3 uur ben ik het meer dan zat. Zatter dan ik in die hele 13 uur heb meegemaakt. Na mijn Venlose avontuur, schiet dit me weer te binnen. Blijkbaar zit echt álles tussen je oren!