Franska.nl

Afscheidscolumn

‘Ah toe, mag ik meedoen?’ vroeg ik Franska, toen ze vijf jaar geleden met haar eigen online magazine begon. Dat mocht. 

 

Het was anders, schrijven voor een online magazine. De woordenaantallen deden er niet zoveel toe, als het nodig was kon ik actueel zijn, en een dag tevoren inleveren was nooit een probleem. Bij een blad werken ze tien weken vooruit. Ik vond het geweldig om mee te maken hoe Franska een magazine van de grond tilde dat klonk als een klok. Met haar tekeningen, haar Radio Franska, haar gezellige verhalen en met haar eigen stempel. Als iemand weet hoe je een blad of magazine goed optuigt, is zij het wel.

 

Het allerleukste van mijn column online was het contact met jullie, de lezers. Vaak leidde dat tot meligheid en grappen, ook tot serieuze uitwisselingen van meningen. Gelukkig maar heel af en toe zat er een vervelende klier tussen, die het tot zijn of haar hobby had gemaakt om lekker te rellen. Ik hoefde zo’n type niet eens van repliek te dienen, dat deden jullie, mijn lezers, wel. Ik heb zelfs een paar leuke vriendinnen overgehouden aan mijn tijd hier.

 

Twee columns waren te veel van het goede. Ik merkte tijdens de vakantie, waarin ik een lange pauze nam, dat het goed beviel om er per week maar eentje te leveren. (Zoals de meesten van jullie wel weten, schrijf ik ook voor Libelle.nl. Dat blijf ik doen. Geval van ‘stokoude liefde roest niet’.)

 

Ik wil meer tijd hebben voor man, kinderen en kleinkinderen, voor familie en vrienden en voor nog een boek. Het waren vijf mooie jaren bij Franska.nl. Franska en ik blijven natuurlijk maatjes, hebben we afgesproken. Ik zal zeker af en toe nog eens komen kijken, maar achter het schrijven zet ik nu een punt.

 

Jullie hebben veel vrolijkheid, medeleven en meedenken aan mijn tijd bij Franska.nl toegevoegd. Veel dank daarvoor, lieve lezers en het ga jullie goed!

 

Wieke