Franska.nl

Afscheid zonder bloemen

 

Na veertien jaar zag Miloe haar zwager ineens nooit meer. Zonder afscheidsdienst met mooie muziek. Er waren geen bloemen, geen kaarten, geen avonden doorzakken met flessen wijn en herinneringen. Want we nemen geen afscheid van de mensen die er nog zijn.

 

Ik was 27 jaar en er was definitief een einde gekomen aan mijn eindeloos knipperende relatie. Hij vrolijkte me op en we reden samen naar een verlaten Belgisch oord waar we Mitzi ophaalden, het Griekse straathondje dat mijn hart had gestolen. Toen Mitzi tien jaar later stierf, was hij er nog steeds. Hij was er ook bij toen we afscheid namen van mijn opa, van mijn oma’s, van mijn veel te vroeg overleden schoonzusje. Toen mijn ouders uit elkaar gingen, ving hij mijn zusje en mij op. Tien jaar later regelde hij de begrafenis van mijn vaders tweede vrouw. Hij hielp ons twee keer verhuizen, was bij onze oraties en buluitreikingen, regelde als ceremoniemeester ons huwelijk en maakte een tranentrekkend mooi filmpje over ons leven. Hij was de favoriete oom van mijn kinderen en maakte veertien kerstmissen lang de heerlijkste coquilles klaar.

 

Veertien jaar lang was mijn zwager aanwezig bij alle hoogte- en dieptepunten in mijn leven. En toen, van de ene op de andere dag, zag ik hem nooit meer. Er was geen afscheidsdienst met mooie muziek. Er waren geen bloemen, geen kaarten, geen koffie met cake, er waren geen avonden doorzakken met flessen wijn en herinneringen. Want we nemen geen afscheid van de mensen die er nog zijn, ook al zien we ze nooit meer.

 

Hoezeer ik me ook voornam om geen partij te trekken, er was geen ontkomen aan

 

Ik had niet gedacht dat hij uit mijn leven zou verdwijnen, maar scheidingen verlopen zelden pijnloos. En hoezeer ik me ook voornam om geen partij te trekken, geen standpunt in te nemen, er was geen ontkomen aan. Ik was boos op hem, om zijn rigoureuze beslissing, om zijn stelligheid, om de ander die er zo snel was. Ik huilde om wat mijn neefjes overkwam en stond naast mijn zusje.

 

Wie verlaat, wie kiest voor een ander leven, heeft de plicht dat uit te leggen, de eerste stap te zetten. Ik wilde ervan wegblijven, van die oordelen, maar ze sluimerden toch. En zorgden dat ook ik geen initiatief nam om het contact vast te houden.

 

De altijd doortikkende tijd die ons al die jaren verbond, vulde het afgelopen jaar met nieuwe hoogte- en dieptepunten. Mijn kinderen vierden hun verjaardag zonder hem, ik gaf een feest en mijn zusje kwam alleen. Zijn zoon werd twee en hij veertig. Allebei de keren feliciteerde ik hem niet. We aten geen coquilles met kerstmis en deden alsof dat normaal was.

 

Zijn naam viel en valt geregeld, maar bespreken wat het betekent dat hij er niet meer bij is, verdriet voelen omdat we hem missen, dat doen we niet. Want hij is er gewoon nog. Alleen niet bij ons.