Afscheid nemen blijft altijd moeilijk
Dat vond ik het ergste: afscheid nemen bij het station. Gelukkig hoeft dat niet meer.
Nu mijn jongste alweer een jaar of acht is uitgevlogen, ben ik er heus wel aan gewend. Dat het huis stiller is, dat ik geen dagelijkse lading was meer heb en dat de weekboodschappen in één tas passen – of nou ja, misschien twee. Maar dat afscheid bij de trein, daar wen ik nooit aan.
De drie oudsten hebben inmiddels een auto; de jongste komt nog met de trein naar huis. Dan haal ik hem op en natuurlijk breng ik hem weer terug naar het station. En dat moment, dat hij uitstapt met zijn tas, mij een kus geeft en naar het perron loopt, dat blijft moeilijk. Hij weet het niet (nu wel, dus), maar iedere keer moet ik even een traantje wegslikken. Het voelt als zo’n echt afscheid. Op de een of andere rare manier heb ik daar geen last van als ze met de auto bij me weggaan. Dan roep ik nog: ‘Rijd voorzichtig’, zwaai ik even en ga ik de rommel die ze achterlaten opruimen. Geen centje pijn.
Bij zijn broer en zusjes vond ik dat afscheid bij het station ook al zo lastig. Nog erger was het vliegveld. Mijn jongste dochter ging op stage naar Aruba, ging backpacken in Azië en mijn jongste zoon liep stage in Nieuw-Zeeland. Verder weg kan haast niet. Ik zie ze nog weglopen: helemaal alleen op avontuur. Ik vond het superstoer van ze, maar wat had ik een hekel aan dat afscheid nemen. In plaats van avontuurlijk en volwassen, waren ze in mijn ogen weer even die kleine kleuters die dapper de eerste schooldag trotseerden, waarbij ik achterbleef met een brok in mijn keel.
Sinds vorige week heeft mijn jongste echter zijn eerste grotemensenbaan. En daarvoor had hij een auto nodig. Goede timing, want Rob en ik dachten net over een andere na. Dus dat was zo geregeld: hij nam onze auto over voor een (heel) klein prijsje, wij kochten een andere. Dat betekent ook dat ik hem niet meer op het station af hoef te zetten. Daar is hij zelf maar al te blij mee: geen vertragingen meer, niet meer overstappen, niet haasten om de trein te halen. Maar stiekem ben ik nog een beetje blijer: nooit meer zo’n naar afscheid op het station!
