adje heeft last van smeltwater
Zaterdagavond appte een lieve vriend van mij, hij vroeg hoe het met me ging.
Ik vertelde hem dat ik in twee maanden tijd maar zes keer iemand had gezien hier op mijn erf. Hij zei: ‘Ik heb zo met je te doen, Adje, daar alleen op die mooie bult.’ En toen kwamen de tranen bij mij. Zondag belde er een lieve vriendin en ze vroeg hoe het met me ging. Ik vertelde dat ik zo gehuild had vannacht en dat ik het al twee maanden zo verschrikkelijk koud heb, maar ook dat het leven hier maandag weer wat op gang gaat komen. Maandagochtend is er voor het eerst weer markt in Tavernelle en daar verheugde ik me zo op. Esther stuurde mij later op de dag een mooi kado, een gift waarvan ik maandag wat moois voor mezelf moest gaan kopen. En weer stroomden de tranen.
Toen ik maandagochtend wakker werd was ik nog steeds zo verdrietig en ik besloot om thuis te blijven. Ik belde Esther en zei: ‘Esther, het is me niet gelukt om naar de markt te gaan.’ En weer kwamen de tranen. Ik noem het altijd smeltwater. Deze periode is zo heftig geweest en het heeft me zoveel kracht gekost om mezelf staande en in een redelijke balans te houden. En dan spaar je het verdriet op.
Dinsdag kwam mijn aannemer en beste vriend Fabrizio, hij was het weekend daarvoor aangevallen door een groep wilde zwijnen en een van zijn honden was daarbij aan twee poten heel ernstig gewond geraakt. Ik vroeg hem hoe het met Pallino ging en hij vertelde dat de dierenarts nu een ijzeren pin in zijn pootje had gezet. ‘Ja, Adriana, we konden kiezen of amputeren of deze pin.’ Voor hem geen moeilijke beslissing, alhoewel het een behoorlijk kostbare was. We praatten nog even verder over zijn twee kinderen die ook zo vreselijk geschrokken waren. Opeens keek hij mij aan en zei: ‘Weet je dat Pallino nu iedere avond dat ik thuiskom me even omarmt?’ We zagen bij elkaar alle emoties van deze zware en zeer verdrietige tijd, pakten elkaars hand, onze ogen vol tranen.
Gisteren ging ik voor het eerst naar de supermarkt in Tavernelle, food for my soul, ze waren zo blij om mij na twee maanden weer te zien en ik hun natuurlijk. We straalden maar ook hier kwam de traan natuurlijk weer en we zagen ook de pijn van deze tijd bij elkaar. ‘Adriana, è stato incredibilmente dura, si per tutti.’
Ik ben blij dat de tranen lopen, de vrieskou uit mijn lijf verdrijvend. Al die smeltwatervalletjes doen me goed, ik begin weer op temperatuur te komen.
Door: Adje Middelbeek
Adje Middelbeek woont en werkt in Umbrië (Italië). Vanuit haar supergezellige B&B c.q. vakantiehuis Podere del Buongustaio organiseert ze de mooiste culi-reizen.
