Zaterdagochtend. Mijn wifi blijkt het niet te doen. Ik bel, maar de helpdesk kan het ook niet helpen. Dat is lang gelee, een weekend zonder internet en teevee. Gek genoeg kan ik me er niet druk om maken, ik heb net de weekendkranten gehaald én het nieuwe boek van Astrid Holleeder, ‘Dagboek van een getuige’, dus van verveling zal ik niet ontkomen. Sterker nog, ik vrees dat ik niet van de bank zal komen voor ik het uit heb.
Het blijft me intrigeren hoe bizar het leven kan lopen als je de zus bent van de nationale knuffelcrimineel, van wie jij altijd geweten hebt dat hij een levensgevaarlijke gek is. Na lang aarzelen heb je hem, samen met je zus en een vriendin, verraden bij justitie omdat hij nooit meer vrij rond mag lopen. Na jullie verklaringen is jullie leven nog stukken minder ‘normaal’ dan het ooit was, want eigenlijk weet je 100% zeker dat hij jou, en misschien de andere twee ook, uit de weg zal laten ruimen. Probeer je dat als gewoon mens een voor te stellen, niet te doen toch?
Terwijl de hele wereld denkt dat jullie met de grootste zorg beveiligd worden, is dat absoluut niet het geval
In je isolement en wanhoop, over straat durf je alleen nog met een kogelvrij vest en een helm op, snellend van de auto naar de voordeur, besluit je je verhaal op te schrijven, je moet toch wat. Het wordt zowaar een boek, ‘Judas’, er is een uitgever die staat te trappelen om het uit te geven en zodra het verschenen is, zijn de eerste 80.000 exemplaren binnen een dag verkocht. Stomverbaasd ben je, van advocaat in één keer bestellerauteur, maar liefst 500.000 keer gaat het over de toonbank. Blijkbaar wil iedereen weten hoe het er in jouw leven en natuurlijk dat van je broer aan toe gaat.
En hoe wrang het ook is, dat succes komt vrij goed uit, want van justitie blijken jullie het als toch uiterst belangrijke getuigen niet te moeten hebben wat betreft bescherming. Kort gezegd: terwijl de hele wereld denkt dat jullie met grote zorg beveiligd worden, is dat absoluut niet het geval. Punt. Hoe fijn is het dan als Steven Spielberg himself de filmrechten van je boek koopt om er een Amerikaanse tv-serie van te maken?
Het schrijven geeft je ook nog iets van controle in een situatie die vrijwel niet te controleren is. Het voelt als werk. Het geeft je een doel. Een tweede boek, ‘Dagboek van een getuige’. Over hoe het is om zo te leven als jij doet en moet. Over het gebrek aan bescherming en hoe stroperig dat zelfs in jullie geval gaat in de ambtenarij: niks kan, niks lukt, niks werkt. Samen met je uitgever en wat journalisten zorgen jullie dat ‘Dagboek van een getuige’ plotseling en met een knal uitkomt. Zomaar uit het niets liggen de winkels er vol mee en staan de kranten er bol van. Je pen geeft nog iets van macht, de noodkreet is luid en duidelijk: op deze manier zullen wij niet meer getuigen, het moet écht anders. Meer nog dan op een nieuwe bestseller hoop je dat er nu eindelijk iets zal veranderen. Want al het succes en geld maken jouw wereld helaas niet beter of veiliger…
Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Journalist Caroline Griep doet steeds weer een poging tot opgeruimd leven. Daar schrijft ze over. En over wat ze iedere dag tegenkomt tijdens haar ochtendwandeling door de media.
Fotografie portret: Dingena Mol, Haar & make-up: Astrid Timmer
