Dit bericht bekijken op Instagram
Beeld Aidsfonds al na vier dagen vernield
Het lijkt wel alsof Nederland steeds minder tolerant wordt…
Het levensgrote kunstwerk van een huilende vrouw in een bassin heeft er precies vier dagen gestaan. Vier dagen. Toen werd het vernield.
‘Het beeld is bij de knieën afgebroken en wij gaan uit van vandalisme’, zegt Mark Vermeulen, directeur van het Aidsfonds. ‘We zijn diep geschokt.’ Er is aangifte gedaan bij de politie.
Was het een dronken toerist of iemand die nog steeds niet gelooft in de vrijheid van keuze van je geliefde? Iemand die zenuwachtig wordt van de gedachte dat twee mannen ook van elkaar kunnen houden? Of dat twee vrouwen een liefdevol gezin kunnen hebben? En dan heb ik het nog niet eens over de biseksuelen, transgenders, queers, interseksuelen en aseksuelen. Allemaal mensen die gewoon van andere mensen houden.
Is dat de reden dat het zo nodig kapot moest? Als dat zo is geeft het des te meer aan dat dit soort kunstwerken nog steeds heel erg hard nodig is. Ook in onze tolerante samenleving.
Of wordt Nederlands juist steeds minder tolerant? Is het voor homo’s en lesbiennes en al die andere niet-hetero’s steeds lastiger om openlijk hand in hand te lopen, elkaar te knuffelen of te zoenen? Je mag er wel zijn, maar je mag het niet laten zien. Maar aids slaat niemand over. Kan iedereen treffen. Ongeacht je seksuele voorkeur.
Het beeld van de vrouw verloor elke veertig seconden een traan. Want elke 40 seconden verliest er iemand zijn geliefde aan aids. Iemand waarvan gehouden is. Dat verdriet is universeel. Deze traan is voor mij ook een symbool voor de persoon die geen tolerantie kent en het beeld vernielde.
‘De campagne gaat gewoon door’, zegt Vermeulen. ‘We zijn nu aan het bekijken of het beeld gerepareerd kan worden of dat het opnieuw geprint moet worden.’ Wat mij betreft maken ze het van beton. Zodat het nooit meer vernield kan worden en net zo sterk is als de liefde.