Franska.nl

‘Aan wie ik ben heeft mijn adoptiemoeder weinig kunnen veranderen’

 

 

‘De natuur waarmee mijn echte moeder mij ooit het leven schonk is blijkbaar sterker.’

 

‘Ik werd als baby geadopteerd en daarvoor ben ik mijn ouders dankbaar, want in mijn geboorteland Nigeria zou ik weinig tot geen kansen hebben gekregen om iets van mijn leven te maken en hier in Nederland heb ik dat wel. Tot mijn verdriet gingen mijn ouders uit elkaar toen ik nog maar een peuter was en verwaterde daarna het contact met mijn vader. Bij de vrouw voor wie hij na de scheiding koos, kon hij wél kinderen maken en dat maakte blijkbaar een groot verschil. 

 

Ik moet het mijn moeder nageven dat ze echt wel haar best heeft gedaan, maar een gevoel van écht thuiskomen heb ik bij haar nooit gehad. Zij en ik komen overduidelijk van een hele andere stam. Ik heb me ook nooit aan de indruk kunnen onttrekken dat ze mijn afkomst en huidskleur ook een klein beetje heeft gebruikt. Want aandacht verzekerd met dat schattige donkere kindje waar er in ons dorp maar één van was. 

 

Toch wilde ik lange tijd geloven dat ze trots op me was om wat ik deed en wie ik was. Pas toen ik ouder was begon het tot me door te dringen dat ze ook de show met mij stal. Heel plat vergelijk ik het stiekem weleens met het hebben van een puppy. Als je daarmee op straat loopt heb je ook geen gebrek aan aanspraak en is iedereen meteen vertederd.

 

Hoe dan ook werden de verhoudingen tussen ons met het klimmen der jaren anders en kwamen de verschillen meer aan de oppervlakte. Misschien omdat ik toch niet zo goed ‘opdroogde’ als ze zich had voorgesteld – ik ben veel wilder en veel minder conventioneel dan zij. Misschien ook omdat ik heel goed kon leren en haar qua intellect al snel het nakijken gaf. Daarbij moet het ook uitgemaakt hebben dat mijn belangstelling voor jongens en later mannen heel andere proporties aannam dan wat in ons dorp de norm was. Toch deed ik daarin niets anders dan mijn natuur volgen. 

 

Toen ik na mijn afstuderen de advocatuur in ging en naar de stad verhuisde zei mijn moeder dat ze blij was dat ik het zo ver had geschopt en dat meende ze. Net zoals ik het meen dat ik haar dankbaar ben dat ik voornamelijk dankzij haar mocht worden wat ik nu ben. Maar aan wíe ik ben heeft ze weinig kunnen veranderen. De natuur waarmee mijn echte moeder mij ooit het leven schonk is blijkbaar sterker dan alle goeie bedoelingen die daaraan toegevoegd werden.’

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’