Franska.nl

‘Is goed, we zijn er over een half uur’, hoorde ik echtgenoot zeggen tegen degene die hij aan de telefoon had. Ik had het gesprek min of meer gevolgd en schoot in een paniekaanval. Een half uur? Het was ruim een half uur rijden naar het nieuwe huis, waar we blijkbaar al hadden moeten zijn omdat ze de beerput uit gingen graven. En we moesten nog ontbijten, ik had nog geen eten en drinken ingepakt voor de rest van de dag en we moesten nog geld opnemen om die lui te betalen en…

Bijna dertig jaar geleden deed ik een basiscursus psychologie bij de Volksuniversiteit. Daar leerde ik onder andere dat je kans liep overspannen te raken als je binnen een of twee jaar veel ‘ingrijpende levensgebeurtenissen’ (huwelijk, bevalling, verhuizing, ziekte, etc.) meemaakte. Dat is me altijd bijgebleven omdat ik het destijds nogal overdreven vond. Van verhuizen, trouwen en kinderen krijgen was ik echt niet overspannen geworden, zelfs niet in combinatie met wat minder prettige situaties.

Het afgelopen jaar zat ook vol ‘levensgebeurtenissen’, maar ik vond eigenlijk dat ik het prima volhield. Tot een paar weken geleden bleek dat een familielid ernstig ziek was en er dus nog een zeer ingrijpend dingetje bijkwam. Dat was blijkbaar de laatste druppel en daarom raak ik nu af en toe al in paniek als ik ’s ochtends een beetje moet haasten.

Op zich heel begrijpelijk allemaal, maar we moesten er toch heen. Dus haalde ik diep adem, maakte snel een ontbijtje klaar, gooide water, cola en beleg in de koelbox en borden, bestek, bekers en brood in een andere tas.

Greep nog snel mijn breiwerk en stapte stijf van de spanning bij echtgenoot in de auto. Het zou ook zomaar kunnen dat ik een paar keer hardop heb laten weten wat ik ervan vond. Ik ben tenslotte geen engel.

Bij het huis bleek dat de mannen al bijna klaar waren met graven. Ik maakte gauw een foto voor het nageslacht en daarna installeerde ik me met dat breiwerkje op de porch. Nog even geen zin om vloeren te boenen of muren te witten. Ik keek naar het prachtige uitzicht en voelde langzaam de spanning wegstromen toen ik besefte dat dit echt mijn huis was.

Over een maand of twee kan ik elke dag zo zitten. Het lost niet alles op, maar het helpt wel. Nog heel even volhouden…