Franska.nl

Hoezo gezellig najaar?

Er zijn er meer die dat denken. Muizen bijvoorbeeld. Lekker binnen bij de kachel. Gatsie! Ik heb er weer één gespot. En nu ben ik dus lekker gezellig in de weer met vangen…

Twee katten in huis hè? Denk je dat die wel even meehelpen. Nou, blijkbaar kies ik keer op keer de verkeerde harige viervoeters uit. Het idee was dat katten de muizen die eventueel binnenkwamen zouden vangen en bij voorkeur met huid en haar zouden opeten. En als ze geen trek hadden dan desnoods alleen maar die beesten afmaken, zodat ik ze met een veger en blik met lange handvaten kon opvegen en in de biobak kon kieperen.

Nou shake it

Ooit had ik nog twee katten (Tup en Joep) die eventueel wel een beetje mee wilden helpen als ik dan maar met een bezem achter de verwarming het piepbeest hun kant op dirigeerde. Stonden ze allebei aan een kant te kijken en als het beest vervolgens per ongeluk in hun bek rende hadden ze hem. Nou jaaa. Even dan. Want loslaten schijnt de grootste sport te zijn voor katten. Lekker gezellig met z’n drieën een muis vangen. Al was ik helaas degene die het fanatiekst was in deze.

Maar met die types die ik nu heb, ben ik definitief zelf de sjaak. Heb ik dit weekend maar weer een diervriendelijke muizenval in huis gehaald. Waar ze in blijven leven. Getsie. Maar een platgemepte muis in een ouderwetse val vind ik helemaal akelig. Straks dus weer met die levende muis op stap…

En erger nog… ergens loslaten. Dat ie dan per ongeluk zomaar je mouw in zou kunnen schieten. Niet aan denken. Niet aan denken.

Ik heb het eerder gedaan, in principe weet ik dus gewoon hoe het moet. Niet te dicht bij huis. Vooral niet in je eigen tuin. Want die beesten weten de weg terug. Minstens vijfhonderd meter van huis is het devies.

Zo zat ik een keer met zo’n beest in een diervriendelijk kooitje richting m’n werk. Ik zou hem er onderweg wel even uitzetten. Wat denk je? Meer dan honderd kilometer verderop schiet het me opeens weer te binnen. Dat beest zit nog achter m’n stoel z’n stukkie kaas op te eten. Vlak bij m’n werk heb ik hem uiteindelijk ergens in een veld losgelaten. In ieder geval ver genoeg, dat wel. Maar het idee dat ie dus de hele tijd achter me zat. Terwijl ik ook m’n boterham met dezelfde kaas zat te eten… Jek jek.