Zo simpel, maar onmisbaar
Monique dacht dat ze alles wel had op keukengebied, tot ze vlak achter elkaar drie buitengewoon praktische cadeautjes kreeg…
Bij vlagen ben ik een kookfanaat. Ik was ervan overtuigd ik dat ik alle spullen wel in huis had om me te kunnen uitleven. Een setje scherpe messen, een keukenmachine en een staafmixer. En goeie pannen. Door de jaren heen verzameld; ik heb een super-allegaartje. Van mijn moeder kreeg ik zeker vier jaar achter elkaar, bij elke denkbare gelegenheid, een goede pan cadeau. Meer kookgerei heb je niet nodig, toch? O ja, natuurlijk nog de allerbeste pepermolen (van Peugeot), een solide snijplank en een rasp van Cuisipro. Klaar. Dacht ik. Totdat ik, toevallig vlak achter elkaar, van mijn dochter en twee vriendinnen, drie superhandige keukenhulpjes kreeg die ik niet meer zou willen missen.
Deze onverwoestbare dunschiller van Zena Swiss. Wat is daar nou zo spannend en goed aan? Nou, ik versleet altijd dunschillers bij de vleet, terwijl ik ze nauwelijks gebruikte (ik ben niet zo’n aardappeleter). Vaak van die heel goedkope van 1 euro, of een veel te duur ‘design’ exemplaar in een lollig kleurtje. Niet scherp, zo kapot of in een mum van tijd weggeroest. Je hebt al een echte Zena Swiss Rex voor € 2,95. Uit Zwitserland dus. Dat alleen al roept een enorm vertrouwen op. En garandeert kwaliteit. Asperges schillen is een feestje! Of courgette slierten. De dikke schil van een pompoen…zelfs chocola schaven of keiharde kaas. Ik heb een REX Pro van roestvrijstaal, misschien scheelt dat.
Dit oerscherpe mesje van Robert Herder uit Solingen. Ook wel bekend als ‘molenmesje’. Toen ik ‘m kreeg, herkende ik ‘m meteen. Mijn oma had er ook zo eentje. Trouwens, ik geloof dat ze wel een klein laatje vol had. Beduimeld met een vlekkerig lemmet. Ik vond het toen maar een scharrige dingen. Maar wat een supermesje is dit! Ik heb er zelf meteen nog eentje bijgekocht in een ander formaat. Omdat het gemaakt is van carbonstaal, is het veel scherper dan een roestvrijstalen mes. Het vraagt wel om wat onderhoud, maar je hoeft het bijna nooit te slijpen. Kan niet in de afwasmachine; na gebruik het mes gewoon afvegen met een vochtige doek. Af en toe het hout oliën. Zie het als een ritueel, bij mij werkt het therapeutisch.
Dit roestvrijstalen zeepje. Ik had er echt nog nooit van gehoord. Het is mij een raadsel hoe het werkt, maar het werkt echt. Je ‘wast’ er je handen mee na het uien- en/of knoflook snijden. Weg stinkhanden. Ik ken iemand die altijd van die dunne chirurgenhandschoenen aantrekt voor het uien snijden. Hoeft dus niet meer. Ik weet nu het perfecte cadeau voor haar. Gewoon te bestellen bij bol.com.
Toch blijven kookwinkels verslavend voor mij, al heb ik mij voorgenomen om niets meer te kopen. Behalve als ik bij Labour and Wait ben. Dan ga ik onherroepelijk voor de bijl. Weet ik, van die ene keer dat ik daar was. Gelukkig is het niet naast de deur.
Monique, oorspronkelijk stilist (later hoofdredacteur van o.a. vtwonen), noemt zichzelf een ‘visual addict’. Ze heeft een hekel aan hypes en houdt van design èn van brocante. Ze vindt reizen net zo leuk als thuis zijn. Haar motto: investeer in herinneringen, kijk vooruit, geniet van vandaag.
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Linda van Iperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
