Franska.nl

24/7 klaarstaan voor je baas, daar scoor je punten mee

 

Zeker als je dat dan ook nog in je vakantie doet.

 

‘Hé, jij daar! Wakker worden, want je moet aan de slag!’ Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik mijn baas dit hoorde roepen, en snel rechtop in mijn bed probeerde te gaan zitten. Maar dat ging niet. Ik zat namelijk vast aan allerlei slangetjes…

 

Dat klinkt als het begin van een spannend boek, maar voor mij was dit ooit realiteit.

 

Nou was wakker worden met mijn baas niet zo heel erg gek, want ik ben met mijn baas getrouwd. Vandaar dat ik hier ook niet meteen iets geks achter zocht, denk ik. Maar vastzittend aan de slangetjes was ik nog nooit wakker geworden, met weer een andere baas.
Huh? Wat was hier aan de hand?

 

O, ja! Ik was wakker geworden op de hartafdeling! Ik zou daar die dag gaan beginnen als voedingsassistente, maar werd de avond daarvoor dus (volkomen onverwacht) opgenomen met hartklachten. Ik kon ze daar dus ’s avonds al melden dat ze de volgende dag iemand anders moesten gaan zoeken om het eten rond te brengen. Wat een afgang op je eerste allereerste werkdag!

 

Voordeel was dat ik heel goed verzorgd werd, want het was natuurlijk wel de bedoeling dat ik zo snel mogelijk weer aan de slag kon. Ook voor de afdeling zelf. Een beetje eigenbelang zat er dus wel bij, tijdens de operatie die ik de volgende dag onderging.

 

Maar alles kwam goed en mijn nieuwe baas kwam ’s morgens aan mijn bed dus een grapje uithalen, door me wakker te maken. En niet zo veel later werd ik dus, kerngezond, ook nog coördinator van de voedingsassistenten in twee ziekenhuizen tegelijk.

 

Ik trok af en toe nog steeds mijn witte pakkie aan, om bij te springen tijdens personeelstekorten. De administratie kon ook wel ’s avonds, vond ik. Maar de patiënten laten wachten, dat kon natuurlijk niet.

 

Bovendien vond ik het nog steeds leuk om te doen. Dus bij drukte hielp ik af en toe een collega door dan samen de afdeling te gaan voorzien van eten en drinken. En ik scoorde daarmee punten bij zowel de collega’s en patiënten als bij mijn de baas. Een heleboel vliegen in één klap.
Da’s toch leuk? Als je dat kunt doen met iets wat je heel graag doet?

 

Maar nu las ik dus van een man die mijn “vliegen” heeft overtroffen. Ook híj stond klaar voor zijn baas, en hielp daarmee (tegelijkertijd) een heleboel andere mensen. Maar dit waren zó veel mensen, daar kan ik niet tegenop hoor. En dan ook nog in zijn vakantie… dat ging wel héél erg ver!

 

Toch was het voor hem easy peasy! Deze man is namelijk piloot en stond in zijn korte broek in de vertrekhal te wachten, toen hij ontdekte dat zijn vlucht flinke vertraging had omdat er een piloot ontbrak die het toestel naar zijn vakantiebestemming zou brengen. En omdat hij met zijn eigen werkgever vloog, dacht hij: ach… kleine moeite, groot plezier!

 

De goede man heeft uiteindelijk dus (met toestemming van zijn baas),in zijn korte broek het hele toestel vol heel blije mensen naar hun (en zijn) vakantiebestemming gevlogen.

 

Hij blij, baas blij, iedereen blij!

 

Dat is toch een vrolijk bericht voor de maandag? Of niet dan?