Franska.nl

‘Ik heb nog nooit zulke lange haren uit iemands wenkbrauwen gehaald,’ zei ooit een visagiste tegen me, terwijl ik hulpeloos (ingebakerd in zo’n broeierige nylon cape) in een behandelstoel hing. Zo nu en dan kom ik daarin terecht. Voorafgaand aan een fotoshoot, omdat er foto’s ververst moeten worden en ik soms iets moet roepen op de televisie. Dan pakken ze je grondig in, die visagistes, zodat je niets terug kunt doen. Het pincet uit hun handen slaan lukt echt niet.

Ze liet me die haar zien. Met zelfs een krul erin. Best wel een indrukwekkende haar, ja. Hij mocht er wel uit, want wie wil er nou krullen in zijn wenkbrauwen? Maar toen ontdekte ze ook haren op mijn kin en wijde omgeving (= bovenlip en zo, waar ze verscholen zaten tussen de plooien). Omdat ik dacht: schiet nou maar op met dat gepruts…, vond ik het goed. Dom. Overal vurige plekjes. ‘Dat deppen we met een kalmerend lotionnetje!’ sprak de visagiste geruststellend. Ik was al lang toe aan iets kalmerends, liefst met alcohol, maar het werd muntthee in een weckpot. Je bent bij een sjieke visagiste of niet.  (‘Jij hebt vast zin in een rustgevend munttheetje’… zeg dan maar eens nee) Na het kalmerende gedoe volgde de make-up. Ik geef toe, daar knapte mijn gezicht erg van op. Maar je gaat thuis toch niet drie kwartier aan jezelf sleutelen voordat je gezicht enigszins lijkt op de versie van zo’n visagiste? Zo lang duurt het, voor ik er televisieproof uitzie. Drie kwartier. Voeg daarbij minstens nog een half uur voor het ontkliederen ‘s avonds, wat een hele rol wattenschijfjes kost.

De volgende dag had ik uitslag op mijn kin, waar die vrouw tekeer was gegaan met haar pincet. Sindsdien mag niemand er meer aankomen, al zijn ze honderdduizend keer sjieke visagisten met weckpotten. Maar ja, zo af en toe groeien er ineens lange, harde haren uit mijn kin. Die moeten eruit. Meteen ook, want je denkt dat iedereen ze ziet. In Zambia viel het niet op, omdat de boel opbleekte door de zon, en veel vrouwen daar hebben baardgroei. Dat gezellige kroes laten ze gewoon staan en niemand zit ermee. Nu ben ik weer thuis en nee, ik wil straks niet met krulspelden mijn kin hoeven fatsoeneren. Dus mijn nieuwste aankoop is een leuk blauw pincetje. Zo blij mee, want het doet echt minder pijn als je zelf je kin maait.